Ara de forma prismática de base cadrada. O capitel ten dúas liñas incisas en sentido horizontal. Como remate presenta dous rolos atrofiados que franquean un fóculo circular moi pouco marcado; a basa está decorada cunha liña incisa que percorre todo o seu perímetro.

Nun bloque granítico represéntase en alto relevo a imaxe do Rei David tocando unha fídula. En relación ao resto do corpo a súa cabeza está desproporcionada, presentando os rasgos desdibuxados pola erosión, zona pómular bastante marcada e a súa orella esquerda está ben sinalada. Está tocado có nimbo en condición de antepasado de Cristo e a súa vestimenta de túnica corta e manto entreaberto deixa ver a parte inferior das pernas que se dispoñen en aspa e sobreposta a esquerda. Vai toucado cunha especie de kipá e cunha atara (voz asociada no mundo xudeu ao adorno ou a unha forma redondeada).Sobre o seu ombreiro esquerdo descansa o instrumento musical. Rasgos arcaicos mostran un esquematismo acentuado na disposición dos cabelos que se adiviñan baixo unha especie de bonete que os cubre así coma na disposición dos panos e os seus pregues xeométricos. A figura aparece aparentemente erguida, pero paradoxicamente repousa os pés sobre un pequeno escabel, polo que a intención última do escultor era, claramente, representalo sentado. Está tocando unha vihuela ou xiga de tres cordas que apoia sobre o peito; coa man esquerda marca as notas sobre as cordas, mentres que coa dereita sostén o arco con que a fai soar.

Molde bivalvo preparado para fundir machados planos de fío lixeiramente destacado e con rebordos. Ambas valvas encaixan. O eixe lonxitudinal exterior presentan unhas pequenas incisións, posiblemente para suxeitar ambas partes do molde mediante ataduras. Fundiríase en posición vertical, vertendo o metal polo bebedoiro directamente sito no bordo. Cada valva está formada por un bloque de pedra puída. A cara interna está nivelada a ras e presenta a matriz dun machado de 16,3 x 7,6 x 0,7 cm. O oco para verter o material líquido está situado no bordo do molde. Presenta un buraco duns 0,6 mm de profundidade a cada lado da matriz.

Valva 1:

Bloque de pedra pulida que constitúe a valva dun molde preparado para fundir machados planos de gume lixeiramente destacado. O bloque é de tendencia rectangular. A face externa e mailos laterais presentan un acabado tamén pulido que no seu eixo lonxitudinal presentan unhas pequenas muescas ou incisións, posiblemente para suxeitar ámbalas dúas partes do molde mediante ataduras. A face interna está nivelada ao ras e presenta a matriz dun machado (0.7 x 16.3 x 7.6 cm). O bebedoiro está directamente situado no bordo do molde. Presenta un burato duns 0.6 cm de profundidade a cada aldo da amtriz. Nun dos lados, este burato atravesa unha matriz paralela ao machado en forma de suco alargado. Algúns autores consideran que se trata doutra matriz para a fundición de agullas de cabeza cónica, polo que a dúa perforación posterior implicaría o emprego dun molde anterior. Porén, pensamos pola súa posición e detalles de elaboración que podería tamén tratarse dun suco de desgaseo.

Valva 2:

Bloque de pedra pulida que constitúe a valva dun molde preparado para fundir machados planos de gume lixeiramente destacado. O bloque é de tendencia rectangular. A face externa e mailos laterais presentan un acabado tamén pulido que no seu eixo lonxitudinal presentan unhas pequenas muescas ou incisións, posiblemente para suxeitar ámbalas dúas partes do molde mediante ataduras. A face interna está nivelada ao ras e presenta a matriz dun machado (0.7 x 16.3 x 7.6 cm). O bebedoiro está directamente situado no bordo do molde. Presenta un burato duns 0.6 cm de profundidade a cada aldo da amtriz. Nun dos lados, este burato atravesa unha matriz paralela ao machado en forma de suco alargado. Algúns autores consideran que se trata doutra matriz para a fundición de agullas de cabeza cónica, polo que a dúa perforación posterior implicaría o emprego dun molde anterior. Porén, pensamos pola súa posición e detalles de elaboración que podería tamén tratarse dun suco de desgaseo.



A peza resultante constitúe o tipo máis característico do Bronce Medio, coñecido como machados tipo Barcelos.

Trátase dun copón ou píxide realizada en cobre dourado - tanto a superficie exterior como a interior estiveron chapadas en ouro como se percibe en pequenas zonas - decorada con esmalte escavado ou "champlevé" en pasta opaca de cor azul e branca. A caixiña de forma cilíndrica na súa parte inferior ten unha tapadeira cónica que se supón noutrora rematada por unha cruz, que hoxe lle falta. A tapadeira está unida ao corpo por un gonzo e o peche realízase por medio dun pasador que encaixa en dous tocóns furados. O seu esquema decorativo estrutúrase en catro medallóns, dispostos dous a dous no corpo inferior e dous na parte da tapadeira. Cada un deles presenta no seu interior o anagrama IHS, cunha pequena cruz de brazos iguais aos pés, coroado por un signo parecido á unha omega. Obedece a unha tipoloxía moi común como o demostra a gran cantidade de pezas que se conservan en distintos museos e, ata o concilio Vaticano II, en non poucas igrexas rurais.

Albarelo con maior diámetro na súa base e con pé e golete sinalados. Decoración pintada en azul cobalto sobre verniz brilante. Motivo heráldico dun escudo circular con aguia bicéfala, timbrado con coroa aberta, sen diademas.

Capitel entrego con decoración vexetal e astrágalo resaltado. Ostenta unha fila de cinco follas de notable plasticidade que ocupan todo o cesto, sendo lixeiramente máis longas as follas angulares; todas elas amosan un acusado refundido no centro e rízanse, encerrando unha bola na súa terminación. Na parte superior, tanto no centro de cada cara como nos ángulos, áchanse uns saíntes prismáticos.

Capitel entrego reutilizado posteriormente como pía, polo que presenta o taboleiro do ábaco excavado.

De tradición corintia, componse de dúas ordes de catro follas de acanto de execución bastante esquemática, dispostas de forma alternada. A superficie das follas está recorrida verticalmente por unha estreita e avultada nervadura central, flanqueada por dúas profundas incisións en forma de V que nacen na base e chegan deica a parte superior da mesma; as folliñas dos lóbulos están formadas por dúas incisións lanceoladas e outras triangulares na base. O ápice da folla, aínda que moi erosionado deixa ver a súa forma redondeada e engrosada como nun intento de voltearse.

De entre as follas da primeira coroa xorden longos talos en resalte, a modo de caulículos, dos cales, os dos extremos se desnvolven como querendo conformar unha especie de volutas que o desgate da peza nesta zona non permite apreciar.

Ara romana reaproveitada para o culto cristián cun dado delimitado por unha cornixa de faixas lisas e estreitas a modo de filete decrecente e dobre moldura; estes mesmos motivos repítense na súa base, pero en menor número. Posiblemente a súa cara superior fora alisada xa que faltan os característicos rolos e o seu fóculo aparece agrandado e cun rebaixe inicial ao redor.

A cara A do dado, amosa unha sinxela inscrición, que, iniciada por unha cruz grega, desenvólvese en cinco liñas. Éste mesmo texto repítese fraccionándose entre as caras C e D; na primeira delas atópase a fórmula dedicatoria que comeza por unha cruz asturiana con hastil, o resto do epígrafe ocupa a cara D. Nestes casos a inscrición é máis coidada empregando para elo a técnica de plano refundido con resultado de grandes e baquetoneadas letras en semi-relevo; as liñas á súa vez enmárcanse por medio de cartelas. A cara B, máis estreita, está lisa.

Laude sepulcral decorada por un baquetón central que recorre a aresta, delimitando lixeiras vertentes laterais para bifurcarse en ángulo e conformar unha "dobre estola" coas súas respectivas vertentes triangulares. A superior destas, fragmentada e repicada en parte, deixa adiviñar o inicio do que parecen tres semicírculos concéntricos, motivo coñecido con diversas variantes noutras tampas alto-medievais; ao seu carón mostra unha cruz incisa de brazos iguais, que se repite aos pés.

O completo epígrafe funerario, xunto cunha folla de hedra, ocupa a superficie das vertentes laterais. O contorno da peza aparece remarcado por unha liña incisa que define un baquetón e que na parte superior queda conformada polas aliñadas letras do epitafio.

Cabeza e inicio do corpo dunha ménsula, que presenta no seu perfil curvo un só nervio ou baquetón, nas caras laterais conserva unha esvástica sinistrorsa inscrita nun círculo. A peza está moi maltratada e presenta numerosos repiques debido á súa reutilización como sillar.