Parte do corpo dunha ménsula, que debido á posterior reutilización como sillar conserva soamente decorado un dos lados, estando o posterior liso. A cara conservada presenta unha decoración a bisel, dunha rosácea de oito pétalos de vértices puntiagudos, enmarcada por un espacio rectangular.

Bloque granítico, posible imposta entrega de capitel, decorado en dúas das súas caras, no interior de marcos caixeados. Na principais, labrouse en baixorrelevo unha figura masculina vestida con túnica curta cinguida á cintura, cos brazos levantados e as mans abertas, en actitude orante - tema xa coñecido na iconografía paleocristiá como representación da alma do defunto -; ao seu carón disponse unha folla grande con profunda nervadura que ben puidera querer representar unha árbore, interpretada como Árbore da Vida. O recadro lateral, moi erosionado e á penas visible, insiste na temática vexetal, mostrando dúas follas ou árbores como as da cara principal.

Representa unha figura en posición sedente á que lle falta a cabeza, aínda que conserva o arrinque do colo. Viste roupas sinxelas, unha túnica ou saio curto que descende ata debaixo dos xeonllos e que presenta unha escotadura triangular no peito e nas costas por onde corre unha liña lonxitudinal. No pescozo presenta un resalte circular que posiblemente corresponda a un torques e que curiosamente ten a abertura cara á parte posterior da figura.

Os brazos adórnanse con viriae ou brazais de dobre aro e dóbranse polos cóbados de modo que o antebrazo corre por riba das coxas. Porta un vaso en cada man, en actitude oferente. As pernas, separadas, están formadas por dous toscos cilindros, conservando os pés pero non os posibles dedos.

Tanto o tipo de roupas que leva como os brazais e o torques son elementos que mostran tamén os chamados guerreiros galaicos.

A cadeira sobre a que descansa a figura ten as patas e os brazos ben sinalados, e os remates dos brazos verticais posteriores están formados por troncos de cono coas arestas arredondadas, constituíndo o único elemento decorativo da mesma.

Representa unha figura en posición sedente á que lle falta a cabeza. Viste roupas sinxelas, unha túnica ou saio do que non se aprecia o remate e que presenta unha escotadura triangular nas costas e no peito por onde corre unha liña lonxitudinal. Os brazos adórnanse con viriae ou brazais de triple aro e dóbranse polos cóbados de modo que os antebrazos corren por riba das coxas, lixeiramente desprazados. Con ambas mans suxeita o que parece unha pátera ou quizais unha cartela. O mal estado de conservación da peza nesta zona, coa man dereita case desaparecida, dificulta o seu exame; sen embargo deixa ver que a man esquerda agarra un obxecto cilíndrico. As pernas, separadas, están formadas por dous toscos cilindros e están crebadas na zona dos pés que non se conservan.

Tanto as roupas que leva como os brazais son iguais aos que mostran os chamados guerreiros galaicos.

A cadeira sobre a que descansa a figura ten as patas e os brazos ben sinalados e o respaldo escadrado, presentando no remate superior do mesmo dúas molduras torneadas lisas como único elemento decorativo.

É posible que levara no colo un torques tal como parece lucir a outra figura sedente que apareceu xunto con esta, pero o feito de estar rota a escultura nesa zona non permite aseguralo.

Fíbula á que lle falta o traveseiro e a agulla. Arco ultrasemicircular, de sección transversal, cunha depresión lonxitudinal. Pé desenvolto, ancho e firme con restos da goteira lateral para asento da agulla. Apéndice caudal elevado, en ángulo recto, rematado por un botón troncocónico. Conserva un pequeno fragmento de charnela e do eixo, de ferro.

Placa rectangular con marco moldurado e cun apéndice a modo de lingüeta na parte superior, na que se recolle un pacto de hospitalidade entre os coelernos e un prefecto da primeira Cohorte dos Celtíberos.

A fiestra é unha peza sinxela, aberta nun bloque granítico único, aínda que hoxe, logo da súa rotura cando se sacou do seu lugar, apareza como a unión de cinco fragmentos. No bloque abríronse dous ocos verticais rematados en senllos arcos ultrasemicirculares, tendentes caseque ao círculo, subliñando os elementos estruturais da peza cun livián surco que os resalta, o que levou a Yolanda Barriocanal a paralelizala directamente coa fiestra de San Xoán de Camba, que ten unha presentación similar. En efecto, as formas acentúanse por un sinxelo listel a penas refundido, a modo de filete que as contorna, liña que tamén segue o canto do bloque, formando un a modo de marco cuadrangular, roto na parte baixa dunha maneira apropiada para encastar o cumio dun tellado a dobre vertente. Na parte superior dos arcos, na enxuta, un triangulo, tamén en negativo único adorno desta peza construtiva, da que son coñecidos moitos paralelos, dos que deu conta X.C. Rivas nas páxinas do Boletín Avriense, e ás que cabe atribuír unha cronoloxía na décima ou undécima centuria, datas acordes coas informacións documentais coñecidas sobre Santa Catalina de Reza Vella.

A rotura do marco decorativo e a súa forma, como para encastala no cumio dunha cuberta a dobre auga, fainos pensar nunha reutilización nesa posición, afastada da que é máis habitual noutras fiestras desta mesma época, colocadas no centro das paredes frontais das ábsidas como aparecen as conservadas na súa posición como as de Santa Eufemia de Ambía por exemplo.

Consta dunha longa folla de dobre gume e unha empuñadura calada tripartita. A folla, de sección lenticular e cuxa máxima anchura dáse preto da punta, presenta unha suave nervadura ou crista axial de reforzo, máis acusada no extremo proximal, e conserva partes co fío biselado. Na zona de unión coa empuñadura conserva nun dos cantos un delicado motivo de espiga como elemento decorativo. A empuñadura, á que se fixarían en orixe unhas cachas de óso ou madeira mediante cravos, estaría composta por garda, fuso e pomo. O fuso é rectangular, con rebordes laterais e tres orificios dispostos lonxitudinalmente -probablemente tería algún máis como parece indicar a zona de rotura na lingüeta que fixo desaparecer tamén o pomo-; a garda, de contorno en V pechado, ten tamén rebordes e tres orificios para remaches en cada lado.

Foi fundida en molde bivalvo e posteriormente forxada. Os buracos foron feitos por perforación, aínda que posiblemente se tivera conformado en molde unha zona máis adelgazada onde situalos. Os buracos dispostos na garda amosan restos de metal desprazado pola perforación nunha das caras. A folla foi traballada por forxa, conformando un suave nervio central e un biselado simple nos fíos. E posible que o tratamento térmico trala forxas sucesivas non fora dabondo para a homoxeneización do metal, polo que as tensións provocadas orixinan varias estrías transversais á folla, así coma fisuras (observables a lupa). Algunhas destas fendas son anteriores ao proceso corrosivo e varias aparecen en ámbalas dúas faces, polo que constitúen posibles liñas de fractura. O acabado xeral é puído e a superficie presenta unha forte abrasión lonxitudinal. Aínda así, obsérvanse algúns poros produto de problemas de desgaseado no proceso de coado.

Está incompleta, faltándolle un anaco no extremo da lingüeta, e encóntrase fracturada en dúas partes á altura do cuarto inferior da folla. As múltiples fendas transversais están especialmente afectadas pola corrosión. Está cuberta por unha pátina verde escura.

Bloque granítico, que presenta na súa cara anterior, a modo de cartela, unha inscrición nunha liña sobre un campo escavado. A partir do S final a inscrición áchase incompleta.

Prato con borde de sinxelo labio redondeado. Decoración estampada en cor azul. No fondo do prato, paisaxe imaxinario do tipo dos verosímiles ou realistas: castelo con numerosas torres almeadas á beira dun lago con embarcacións; en primeiro termo, escea galante de damas e cabaleiro conversando baixo as árbores. No borde do prato, orla tipo "grinalda", alternando atados de flores e ramas sobre fondo reticulado.