Fabricantes de medallas en Barcelona e con posterioridade tamén en Madrid. Casa fundada en 1825 por Pelegri Feu. Cando se equipou con maquinaria realiza pezas acuñadas, botóns e armas brancas para o exercito. En 1850 abre novas fábricas en Barcelona e Madrid que rexentan os seus fillos José e Juan Bautista. Melloraron os equipamentos primeiro con máquinas de vapor e logo con motores eléctricos e foron pioneiros en fabricación propia nun tempo en que se importaban as medallas sobre todo de Francia. A fábrica de Barcelona pasa a especializarse na realización de botóns e a de Madrid en medallas ata fins de 1998 en que cesa despois de catro xeracións de empresarios. Firma: P. FEU e FILLOS, J. FEU, J. FEU EDITOR

Cicelador e gravador en oco, con numerosa obra entre a que destaca a medalla conmemorativa do Milenario da Virxe de Montserrat en 1880. Introductor, xunto a outros artistas cataláns, das novas tendencias modernistas.

Filla dos Archiduques Carlos Fernando e Isabel de Austria-Este-Modena. O 29 de Novembro de 1879 convertiuse na segunda esposa do rei español Afonso XII, a súa morte en 1885 asumíu a rexencia. Os primeiros anos da mesma constitúen o que os historiadores chaman "su edad de oro" que ten como momento culminante a celebración en 1888 da Exposición Universal de Barcelona, que inaugura acompañada dos seus fillos.

Pertence ó grupo de medallistas vinculados á Academia de San Fernando no tránsito entre os séculos XIX e XX. Discípulo de Esteban Lozano, amosa unha certa personalidade dentro do eclecticismo reinante.

Escultor moi recoñecido nos seus días, obtivo ó longo da súa vida numerosos honores e medallas. Foi Director do Museo de Arte Moderna de Madrid e da Academia de Belas Artes en Roma, Director Xeral de Belas Artes e Académico de San Fernando. Na súa actividade medallística percíbese o influxo minucioso e decorativo do mundo da ourivería, campo no que tamén traballou.

Fillo dun enxeñeiro francés, estudia no Liceo Livet de Nantes. Ó seu regreso a España instálase en Sevilla asistindo ós obradoiros de Antonio Susillo e Agustín Querol. Herdeiro da plástica detallista do século XIX, a estética da súa obra é unha das máis avanzadas, dentro da medallística española do seu tempo. A súa numerosa escultura monumental, de tradición realista, está presente en diversas cidades españolas e sudamericanas.

Fillo de Nicolás Gatteaux. Gravador pensionado en Roma en 1809.

Discípulo en Salamanca de Lorenzo Montemán, fabricante de caixas de tabacos, de quen herdou pautas de estética barroca. Trasladouse a Madrid en 1747 a continuar os seus estudios, chegando a ser Director da Academía de San Fernando en 1752 e gravador xeral de tódalas Casas da Moeda de España e Indias. A súa obra proporciona as pautas da medalla ilustrada en España, contando en todo momento co apoio real. Os exemplos de retratos reais, especialmente numerosos os de Carlos III, ofrecen unha conxunción de realismo e simbolismo adicados a exaltar os logros estatais. A súa obra supón a consolidación da medalla na arte oficial e cortesá, e a súa expansión fora do ámbito madrileño a través dos seus discípulos.