Anverso: IMP C[LAVDIV]S AVG

Busto radiado e con couraza de Claudio II á dereita.

Reverso: FELI[CI]TAS AVG

Felicidade de pé, de fronte, ca cabeza volta á dereita; coa man dereita sostén unha cornucopia e na esquerda un caduceo.

Anverso: G[A]LLIENVS AVG.

Busto radiado de Galieno á dereita.

Reverso: IOVI CONS AVG

Imaxe dunha cabra camiñando á esquerda. No exergo, S.

Anverso: IMP CARINVS P F AVG.

Busto radiado e con manto de Carino á dereita.

Reverso: FELIC-IT PVBLICA.

Felicidade de pé, de fronte, coa cabeza volta á esquerda; apoia o brazo dereito nunha columna e na esquerda porta un caduceo. No exergo, TXXI.

Conxunto de cinco fragmentos que ofrecen o perfil do bordo, corpo e inicio dunha cunca carenada de terra sigillata sudgálica, decorada co estilo de frisos e cun verniz de moi boa consistencia e calidade. O bordo, moldurado e aberto, está burilado. A decoración do corpo, minuciosa e ben impresa, consiste nun friso de palmetas seguidas de tipo "cunco", delimitado por liñas de perlas, típicas das producións sudgálicas, unha baixo o bordo e dúas a ambos lados do baquetón de separación entre friso e corpo. Na parte inferior do corpo presenta como motivos decorativos unha banda de follas de palma e un segundo friso de palmetas como o anterior. Unha moldura lisa delimita o comezo do fondo.

Brazo de compás lixeiramente curvo, de sección rectangular, terminando en punta. O extremo oposto forma un disco perforado, onde encaixaría o cravo de fixación. Nunha das caras, a perforación amplía o seu diámetro.

Folla de fouce ("falx") cun espigo para inserir un mango que puido ser, segundo a tendencia habitual, de madeira ou de materia ósea.

Chocallo de forma rectangular e sección oval realizado mediante a dobrez dunha lámina. Da asa conserva soamente o arrinque na parte superior e tamén perdeu o badalo do seu interior, que ao bater contra a lámina servía para producir o son característico dos chocallos.

Consta de dúas partes: o coitelo propiamente e a vaíña. Folla e espigón forman unha soa peza.Ten un lado curvo e afiado, cunha escotadura na zona máis próxima ó mango, e o dorso recto, sen corte e máis groso.

O mango ou empuñadura, que non se conserva, podería ser de bronce, ferro, óso ou madeira e iría suxeito á folla por medio do espigón.

A vaíña tería, basicamente, dúas partes: unha funda de coiro ou madeira e unha prancha de bronce dobrada sobre si mesma, que enmarca a vaíña a modo de armazón exterior. Nesta peza, soamente se conserva a parte da conteira correspondente ó lado recto do coitelo, decorada cunha especie de festonado na beira, no que debía se-la súa cara anterior. As dúas partes estaban unidas por un vástago en S con argolas, polas que pasaba unha cinta para suxeitar ó cinto.

Leva, a modo de conteira, un remate inferior decorado cunha esfera, que vai unido ó corpo da vaíña por dúas molduras.

Aplique con decoración antropomorfa, formado por un espello circular cun mascarón toucado con coroa de raios. O conxunto complétase cun traveseiro en forma de media cana, adornado con dúas molduras, con incisións verticais. Remata nunha argola, na que iría engarzada á asa.

O mascarón representa un rostro masculino aínda que os riscos faciais están moi pouco definidos agás o nariz, que é triangular e pronunciado, e a boca con grosos beizos. O rostro atópase enmarcado por unha gran barba con rizos indicados a través de incisións radiais.

Fíbula en omega. Arco circular de sección lobulada cuxos extremos rematan en apéndices decorados mediante baquetóns paralelos. A agulla está completa.