Neste gravado represéntase a Batalla da Ponte Milvio tomada do fresco de Rafael do mesmo nome. Este fresco atópase na cuarta sala dos palacios Vaticanos de Roma, a sala de Constantino. Representa a vitoria de Constantino sobre Maxencio na zona da ponte Milvio (actual "ponte Molle"). Certos detalles foron tomados dos relevos da Columna Traxana. É unha estampa pegada sobre papel de imprimir.

Representa A Conversión de Saulo que é un dos cartóns que Rafael realizou para tapices. O episodio procede dos Feitos dos Apóstolos (IX 3ss.). O momento no que Xesús se lle aparece a Saulo en forma de feixe de luz derribándoo do cabalo.

Baixo esta escena, que está enmarcada por un reberete de motivos trenzados, hai outra dentro dun rectángulo: homes a cabalo, con indumentaria romana parecen perseguir a homes, mulleres e nenos a pé.

Centrado na parte inferior do gravado aparece un escudo.

É unha estampa pegada sobre papel de imprimir.

O gravado pertence á colección de vintetrés laminas con reproducións de cadros de Rafael que eran propiedade de Teresa Cerdá y de Esquizábal e que foron donadas por esta o Museo.

Representación da resurrección, fresco dunha das bovedillas das estancias do Vaticano, pintado por Rafael, onde aparece a figura de Cristo á saída do sepulcro ante os soldados.

O gravado está enmarcado por un reberete decorado baixo o cal aparecen as inscricións. Por baixo e na parte central aparece un escudo.

É unha estampa pegada sobre papel de impresión.

Vasilla de base plana e pé pouco desenvolvido, corpo globular e colo alto e estreito, con bordo que se exvasa lixeiramente. Tiña asa ensamblada, da que queda a marca, que debía alcanzar hasta a parte baixa da boca. Está decorada con tres liñas incisas horizontais no colo, e no corpo con unha triple banda de liñas horizontais en cor viño dentro das que leva unha liña ondulada, a man alzada, no mesmo ton.

Ara de forma prismática de sección rectangular. O campo epigráfico está limitado por un dobre suco con resalte medial, no capitel e na basa.

Colgante de prata sobredourada, composto por tres corpos independentes, articulados entre si, que forman no seu conxunto unha especie de triángulo invertido. O corpo maior ou superior ten forma ultrasemicircular e está formado por fíos en espiral que trazan pétalos alongados, cun botón central convexo cinguido por un cordonciño trenzado, e sete rosetas de seis pétalos no campo; o perfil exterior ten unha orla de rosiñas e contorno festonado. A súa aparencia recorda a cola dun pavón ou pavo real. Polo reverso leva unha lingüeta vertical para suspensión. O segundo corpo é trapezoidal, en forma de lazo calado a base de róleos conformados por recortes de lámina de prata, salpicados de rosetas e rosiñas, e cun casquete semiesférico no centro. O corpo inferior é triangular e repite a mesma ornamentación, distribuída de forma simétrica, como no resto da peza. Os remates dos extremos son tamén flores e os intercorpos que ensartan as tres partes son aneis verticais.

Conxunto completo, pois conserva as súas oito pezas orixinais. Presenta marco de prata de 8 onzas, conformado por unha cazoleta con tapa onde encaixan as outras pezas. Trátase dun modelo sinxelo que responde a unha tipoloxía moi común no século XIX, sen máis decoración que unhas simples liñas incisas nas paredes exteriores dos vasos. A tampa do estoxo é do tipo de tres nervaduras. Ademais da marca de valor, tamén presenta na tapa o punzón de fabricante: un cáliz, sen iniciais, Os catro vasos maiores levan na base interior o seu valor numérico (8, 4, 4, 1) e todos, incluido o disco, unha marca P, do lugar de produción.

Retrata a un mozo que daquela contaba dezanove anos, de pé, de corpo enteiro en orixinal disposición, situado de perfil á esquerda en actitude de camiñar, ocultando unha man no peto do pantalón mentres sostén coa outra un paraugas. Leva a cabeza cuberta por un sombreiro de cor parda e viste chaleco e chaqueta a xogo que deixa asomar os puños e o colo alzado dunha camisa branca e a gravata. Os mesmos tons repítense nos zapatos, en claro contraste coa cor negra do pantalón.

A figura concentra toda a atención ao situarse sobre un fondo neutro que define un espazo ilimitado, exento de calquera elemento que poida distraer, resolto en austeras entoacións en harmonía coas cores das roupaxes.

A luz proxéctase en leves brillos sobre a figura e inunda a parte inferior do lenzo, onde se reflicten as sombras xogando un papel de fixación espacial.

Con trazos certeiros e espontáneos logra o autor un retrato con carácter de instantánea fotográfica, ben caracterizado, que transmite unha total sensación de realidade, no que destaca a elegancia da vestimenta, en consonancia coa naturalidade da pose e a fidel captación dos trazos e personalidade do modelo, tal e como recolle o fillo do retratado no seu artigo: "Debo, finalmente, hacer notar el parecido extraordinario de ambos retratos con el modelo, no solo en su aspecto físico, sino también en el gesto y en la expresión".

Divide a composición a representación en primeiro plano da bendición do Papa a San Francisco, situada baixo un baldaquino clasicista con cortinaxe de grande aparato escénico. A perspectiva está marcada por unha mesa en oblicuo, que se continua coa aliñación de cinco cardeais. O fondo presenta unha paisaxe real e no espazo restante unha paisaxe imaxinaria cos episodios simultáneos de San Francisco axeonllado ante unha capela, pedindo ao Señor a ascensión á dignidade sacerdotal e a aparición dun anxo nun claro do ceo indicándolle a pureza que require o novo estado.

Narración graduada, coa consecuente diminución progresiva das figuras. Inxenuidade na representación das figuras, de aspecto amuñecado, e rastros moi delineados nos rostros, sen expresión definida. Utilízase o desenvolvemento en friso da escena, cun núcleo central que representa o motivo principal e dous laterais con elementos anecdóticos. Obra de valor secundario que atende ao tratamento minorista da escena.

Composición académica que representa ó frade dominico no habitual escenario das postrimerías do barroco, con ambientación da estanza mediante chan en dameiro, marcando as perspectiva, amplo cortinón descorrido e un parco mobiliario con amplas referencias á sabedoría do personaxe. O retrato reflicte a firmeza e o carácter austero do monxe, discípulo en oración ante a cruz. Na zona superior do lenzo figura unha inscrición.