Pequena táboa de tríptico que debeu formar parte dun pequeno retablo de historias da Paixón de Cristo.

A parte escultórica ten unha tendencia corpórea na concepción da figura e o particular "pathos" que a alenta, acusando o expresionismo dramático, é fácil de recoñecer no tipo fisionómico da Virxe, así como no seu dominio da posta en escena. A figura, pensada para suscitar a compaixón, é unha "imago pietatis". Totalmente velada, María represéntase de pe, cos pés sobre o montículo rochoso do Gólgota, integrada no marco arquitectónico dun nicho que contribúe a suxerir dous planos e por tanto profundidade. O drapeado, ampuloso e de abondosos pregamentos quebrados, é moi característico do escultor, articulándose de forma rítmica seguindo o movemento de torsión do xeonllo, nun violento contraposto manierista. A "compassio Mariae" plásmase na expresión de dor do rostro, cos ollos entreabertos, e na tensión dramática do xesto.

Mentres, as pinturas das portas no anverso completarían o programa iconográfico ca Anunciación do arcanxo San Gabriel a María.

María está axeonllada lendo a Biblia aberta sobre o reclinatorio. Como consecuencia do pequeno formato da táboa, a técnica é minuciosa, prestando atención á reprodución dos detalles, como mostra a indumentaria e a procura dunha beleza elegante no atavío da Virxe, con colar de doas e tocado de rolo, deixando a fronte despexada. O detallismo da pintura detense tamén nos obxectos do íntimo dormitorio, escenario imposto para o desenvolvemento da escena dende finais da Idade Media, reproducindo o mobiliario común das casas principais da época, da que dan referencia os inventarios particulares. Dáse importancia ao leito con piares de forma clásica e capitel tallado, sostendo o dosel coroado por crestería metálica. Cores e bordados describen a calidade dos almofadóns, cobertores e colgaduras que o recobren, completando o mobiliario a arca de madeira, ricamente decorada a xogo ca cama, e a alfombra de motivos vexetais. Non en van a execución do mobiliario corría ás veces a cargo dos principias escultores e entalladores. O brillante colorido, e a atrevida gama dos vermellos, harmoniza co carácter intimista e cotián da escena.

Representa a San Torcuato de corpo enteiro e canon esbelto, mostrando un rostro de gran corrección e expresión venerable. A figura aparece flanqueada por unha columna clásica recuberta por unha cortinaxe de brandos pregamentos e gran empaque. O fondo arquitectónico se abre a unha paisaxe, sinalando a profundidade mediante un chanzo en damero.

O lenzo foi tratado cunha imprimación uniforme de tono carmín que proporciona no resultado final unha notable armonía cromática, destacando a orquestada oponencia entre o branco da alba e o vermello da capa pluvial, resoltos con pincelada solta e diluída que se convirte en minucioso detallismo nos ornamentos da capa e alfaias accesorias.

Representa ó bispo nun interior dignificado por unha cortinaxe verde, que constitúe case todo o fondo, sen apenas volume, deixando un pequeno espazo aberto a unha columna con rocalla. A figura, de tres cuartos, aparece vestida co hábito representativo da súa dignidade, en actitude de bendicir. Rostro sereno e afiados rasgos.

Responde a escena á escenografía propia da decoración mural neoclásica, corroborada pola presenza de lunetos con decoración vexetal nos ángulos. Centra a composición o Pai Eterno sobre nubes en actitude de bendecir e co globo terráqueo; rodéano grupos de cabezas de querubíns e anxos nos ángulos inferiores. O lenzo aparece cortado, acusando a falta da escena inferior. A composición resólvese con formas blandas, sinxelo tratamento das ropaxes e cores de suave tonalidade.

Retrato do Padre Feijoo representado de tres cuartos, mirando cara o espectador, en actitude de escribir. A figura sitúase sobre un espazo neutro, vestindo hábito resolto como masa de cor oscura, fundida cun fondo no que non existe referencia espacial. Intento de caracterización psicolóxica no rostro, pero de resultado pouco notorio.

Representa o escudo da Orde do Císter, congregación de Castela. O escudo aparece rodeado por borde ornamental de motivos vexetais e o seu campo mediado por unha banda axedrezada en oblicuo, figurando a ámbolos dous lados respectivamente, flores de lis e os atributos papais da mitra e o báculo que serve á vez de eixo compositivo.

A escena distribúese en dous rexistros, figurando no superior o episodio da imposición da mitra ao bispo ourensán pola Virxe; esta aparece coroada por anxos que, situados sobre motivos vexetais, enmarcan a composición. As figuras, de canon curto, adáptanse en forzada postura á forma curva do Víctor, presentando movida actitude, acentuada por unhas roupaxes de evidente calidade nos pregamentos e coidado estudo dos detalles.

No rexistro inferior dúas figuras femininas alegóricas, descansando sobre cartelas, centran unha inscrición.

Composición escalonada e distribuída en dous grupos que arrancan dun mismo punto, separados por unha columna como referencia dun marco arquitectónico. O altorrelevo practícase en dous planos faltándolle a necesaria prespectiva. As figuras presentan carácter popular, con corpos de formas redondeadas e as cabezas dispostas frontalmente. Policromía estofada, deteriorada, con temas vexetais sobre as vestiduras e fondo de motivos dourados.

Mitra lisa executada con tecido de finas febras de ouro tendido, douradas e brilantes, dispostas sobre urdimbre de cáñamo; bordea a peza un sinxelo cordoncillo bícromo, con borlas na cúspide e ínfulas rematadas por flocos.

Taboleiro de madeira de nogueira con decoración plateresca que puido pertencer ao desaparecido coro de santo Estevo de Rivas de Sil, realizado a mediados do século XVI. Decórase a peza cunha talla en baixorrelevo con motivos de estirpe plateresca dispostos en perfecta simetría; dun motivo gallonado, que asemella un floreiro, parten uns vástagos con acantos estilizados e terminacións curvadas a modo de roleos, rematados en flores que evocan ás dos cardos conformando un elegante follaxe. Enmarca a táboa unha sinxela moldura, perdida case por completo no seu lado esquerdo.