Fillo do intelectual galeguista Xosé Seto, marchou cara a Venezuela coa sua familia con dezaoito anos. Alí estuda arquitectura e desempéñase coma profesor da Cátedra de Deseño na Escola de Arquitectura da Universidade Central de Venezuela.
En Venezuela, onde fixa a súa residencia, alcanza o cume da súa carreira política ao ser nomeado Ministro de Cultura no ano 2008, nomeamento que repite no ano 2010. No ano 2013, non obstante, é destituído por mor de acusacións de corrupción. Neste período ostentou, ademais, os postos de Ministro do Poder Popular para la Vivienda y Hábitat, director da Oficina de Planes y Proyectos Especiales de la Presidencia e Ministro del Poder Popular para la Transformación Revolucionaria de la Gran Caracas.

Comeza a súa formación artística na Escola de Artes e Oficios da cidade de Ourense baixo a tutela de Luis Fernandez-Xesta. Nos anos sesenta marcha a Madrid para estudar na Escuela de Bellas Artes de San Fernando. A finais desta década comeza a expoñer con outros artistas coma Xaime Quessada -membro, coma de Dios, do grupo dos "Artistiñas", Acisclo Manzano ou Manuel Buciños.
A súa obra, presente en museos españois, europeos e americanos, caracterízase nun inicio por un marcado e firme trazo debuxístico que, avanzado o tempo, evoluciona cara unha pinura simultaneísta similar á do pintor futurista Gino Severini. Na última etapa da súa obra, a figura humana é pouco frecuente.

Sobriño de Carlos Maside, os seus primeiros anos de vida, tras marchar a familia a Santiago de Compostela, transcorren condicionados por este feito e ao carón do tío que actúa como maestro iniciático. Co decurso do tempo, o estilo de Xulio Maside sepárase da tutela familiar e acada outro tipo de horizontes, centrados na figura humana nunha versión subxectiva e de certa abstracción e empregando a mestura de técnicas coma o debuxo, a pintura e o collage nas súas obras.
Preside durante as décadas dos setenta e os oitenta a Asociación Galega de Artistas Plásticos.

Formado como artista no contexto do vital Ourense dos "Artistiñas", grupo propulsado e alentado por Vicente Risco, comeza a expor a finais dos anos sesenta e forma parte da xeración inmediatamente posterior á mencionada agrupación artística.
O seu estilo, dun inxenuismo pretendido e complexo en matices, emparéntase coa obra de artistas coma Arturo Baltar.

Comezando a súa formación como artista na cidade de Barcelona, pronto entra en contacto cos postulados e as ideas do Grupo CoBrA.
Licénciase en 1986 na Facultade de Belas Artes de Sant Jordi e entra a formar parte do grupo Atlántica, destacándose por un estilo tendente ao espazo baleiro. Esta tendencia a destacar o silencio pictórico acrecéntase en etapas posteriores da súa obra e mestúrase con influencias extraidas das investigacións que realizou a comezos dos anos noventa sobre o arte das civilizacións clásicas e orientais.

De formación autodidacta, realizou diversas tarefas artísticas na infancia para, inicialmente, desempeñarse como funcionario do Estado na cidade de Zamora, oinde se asenta no 1953. Alí entra en contacto con artistas e escritores coma Antonio Pedrero, Hilario tundidor ou carlos Rodríguez e, influencia parcial distes e da súa idiosincrasia, interésase de cheo pola paisaxe e a súa representación pictórica.
En 1962 participa nunha mostra de artistas ourensáns en Madrid e, pouco despois, parte cara Europa co seu irmán Xaime e o escultor Acisclo Manzano. Expón en distintas cidades europeas e americanas e en 1966 aséntase en Vigo, onde gaña o premio Quiñones de León no 1970. A este galardón sucédeno outros como a medalla de prata na Bienal de Pontevedra do 1971 ou a de bronce na Trienal de Santiago de 1973.
O seu estilo e temática, que é eminentemente paisaxística, xira sobre unha concepción subxectiva e persoal, sentimental, da natureza e a realidade.