Discípulo de Sabino de Medina e de José Piquer na Escola de San Fernando, comeza a súa andaina artística como escultor. Viaxa por Francia, Alemania e Italia. Alentado por Eduardo Pescador, iníciase no estudio do gravado en oco, que será a súa vocación definitiva. Pertence ó grupo de medallistas con forte personalidade vinculados á Academia de San Fernando. En 1883 obtén a cátedra de gravado en oco da Escola de Belas Artes, da que será director ata a súa xubilación enh 1918. Entre a súa abundante producción, inscrita dentro do romanticismo ecléctico imperante, destaca a medalla realizado como premio para as Exposicións Nacionais de Belas Artes cuñadas durante anos según modelos seus.

Foi gravador xefe da Fábrica Nacional de Moeda e Timbre de 1873 ata 1893, ano no que lle sucedeu no cargo Bartolomé Maura. Xunto con Marchioni e Maura forma un conxunto homoxéneo, no que as pautas estilísticas mantéñense apegadas a un conservadurismo ecléctico.

Foi discípulo de Toussait. Realizou numerosas medallas para a monarquía española, vinculando claramente a medalla oficial deste momento cos gustos franceses.

Alumno da Escola de Belas Artes de Palma e discípulo en Madrid de Rivera e Madrazo. Gravador Xefe da Fábrica Nacional de Moeda e Timbre, administrador da Calcografía Nacional e Membro de número da Real Academia dende 1899. Considerado como un dos gravadores españois máis significativos do último cuarto do século XIX e primeiro cuarto do XX. Desprega a súa actividade en distintos campos, debuxo, pintura, gravado e medallística. Como gravador foi un dos máis destacados divulgadores dos cadros de historia da segunda metade do século. Aínda que na bibliografía tradicional está considerado como un renovador da aarte da medalla, a súa aceptación do modernismo é superficial e non profundiza na verdadeira eclosión decorativista que se leva a cabo por estes anos en Barcelona. Sen olvidar, sen embargo, que el mesmo crfe que é necesaria unha renovación no mundo artístico da medalla, que comenzaba a amosar un anquilosamento.