En 1896 marcha a Arxentina coa súa nai para reunirse co seu pai. Reside alí ata 1900, ano no que volve a Rianxo. Estuda medicina en Santiago de compostela e alí comeza a desenrolar a súa arte a través de caricaturas e debuxos humorísticos. En paralelo a esta actividade, coa que colabora na prensa galega, comeza a producir pintura costumista.
Expón en solitario en Madrid en 1912. En 1914 comeza a colaborar como humorista gráfico de carácter político. En 1915 acada o terceiro posto na Exposición Nacional de Bellas Artes de Madrid.
Establécense en Pontevedra en 1916 e afíliase ás Irmandades da Fala. Segue a colaborar como humorista gráfico na prensa e en A Nosa Terra. Produce pintura primitivista dende 1918. Cos debuxos que publicara na emigración e en Galicia reelabora o álbum Nós. Deseñará cubertas para libros e carteis. Nestes anos, noos que comeza a publicar relatos, conxuga ilustración e textos para crear o xénero das "cousas".
Nos anos vinte únese ao Seminario de Estudos Galegos e, colaborando con él coma investigador, debuxante e etnógrafo, realiza unha serie de viaxes por Europa que culminan nos seus traballos sobre os cruceiros pétreos da Europa Atlántica. Na década seguinte intensifica a súa actividade política e encabeza os esforzos autonomistas do galeguismo. En 1936 consegue presentar o Estatuto de Autonomía que será aprobado polas Cortes republicanas no exilio no 1945.
Tras unha viaxe a Moscova no 1938, e no contexto da Guerra Civil e a posterior victoria sublevada, marcha ao exilio americano no 1939. En 1940 establécese en Bos Aires. Dende alí desenrola unha importante actividade política e cultural, exemplo do intelectual comprometido no exilio.
A súa obra plástica, e en especial o debuxo, caracterízase por conxugar un recoñecible e depurado estilo cunha clara e ostensíbel vocación de retrato e crítica social.

A súa nenez transcorre na súa vila natal, moi próxima á capital orensá. Trasládase a Madrid para cursar estudos na Real Academia de Belas Artes de San Fernando, obtendo nas probas de acceso, o número un en 1888. Alí reside ata 1893, interesado polo rigor do oficio que manifesta como debuxante e pintor, xa con modos impresionistas.
Consegue o premio de colorido entre medio centenar de novos graduados en Belas Artes. A Deputación orensá concédelle unha bolsa para viaxar a Roma, onde se integra na Academia Española. Alí permanece dous cursos, ata 1894, traballando intensamente. A influencia da pintura historicista e a escenografía déixanse sentir nos seus traballos.
De volta a España participa nas Nacionais de Belas Artes. Obtén terceiras medallas nas edicións de 1899 e 1901, así como a mención honorífica en Arte Decorativa na segunda destas datas. Ourense xa o coñece e recibe encargos diversos, tanto de pintura como ornamentais públicos. Tamén pinturas para a capela de Santo Antón, na catedral da súa cidade.
Instálase en Madrid outra vez en 1897. Atópase seriamente enfermo, afectado pola tuberculose. Expón en 1900, ano no que é nomeado profesor interino da Escola de Artes e Oficios de Ourense. Pinta incansablemente, xa por completo cunha técnica impresionista.
Nos últimos momentos da súa vida a pincelada amplíase e é pura brochada, debuxada directamente coa cor, porque o debuxo formal queda implícito e seguro. A súa enfermidade agrávase e o malogrado artista falece en Ourense o 13 de maio de 1902, cando só tiña 31 anos. Foi encadrado posteriormente na denominada Xeración Doente galega.
Varias exposicións póstumas confirman o recoñecemento de Parada Justel, como as celebradas en Ourense en 1903 e 1911, en Madrid en 1912, na Coruña en 1923, Santiago de Compostela en 1926, Lugo en 1927, Orense 1977 e 1979, Vigo en 1980 e a monumental que a Xunta de Galicia organiza, con carácter itinerante, en 1991.
A obra de Parada Justel está case na súa integridade no Museo Arqueolóxico de Ourense, doada polos seus familiares. Hai algunhas pezas en institucións oficiais de Madrid e en museos de Galicia.

Pintor español, especializado en temas de historia, que tamén realizou obras costumistas. Estudou en Roma e remitiu as súas obras ás Exposicións Nacionais de Belas Artes dende 1881, nas que obtivo mención honorífica en 1892 e terceira medalla na edición de 1895 polo lenzo titulado "Desahucio".