A súa nenez transcorre na súa vila natal, moi próxima á capital orensá. Trasládase a Madrid para cursar estudos na Real Academia de Belas Artes de San Fernando, obtendo nas probas de acceso, o número un en 1888. Alí reside ata 1893, interesado polo rigor do oficio que manifesta como debuxante e pintor, xa con modos impresionistas.
Consegue o premio de colorido entre medio centenar de novos graduados en Belas Artes. A Deputación orensá concédelle unha bolsa para viaxar a Roma, onde se integra na Academia Española. Alí permanece dous cursos, ata 1894, traballando intensamente. A influencia da pintura historicista e a escenografía déixanse sentir nos seus traballos.
De volta a España participa nas Nacionais de Belas Artes. Obtén terceiras medallas nas edicións de 1899 e 1901, así como a mención honorífica en Arte Decorativa na segunda destas datas. Ourense xa o coñece e recibe encargos diversos, tanto de pintura como ornamentais públicos. Tamén pinturas para a capela de Santo Antón, na catedral da súa cidade.
Instálase en Madrid outra vez en 1897. Atópase seriamente enfermo, afectado pola tuberculose. Expón en 1900, ano no que é nomeado profesor interino da Escola de Artes e Oficios de Ourense. Pinta incansablemente, xa por completo cunha técnica impresionista.
Nos últimos momentos da súa vida a pincelada amplíase e é pura brochada, debuxada directamente coa cor, porque o debuxo formal queda implícito e seguro. A súa enfermidade agrávase e o malogrado artista falece en Ourense o 13 de maio de 1902, cando só tiña 31 anos. Foi encadrado posteriormente na denominada Xeración Doente galega.
Varias exposicións póstumas confirman o recoñecemento de Parada Justel, como as celebradas en Ourense en 1903 e 1911, en Madrid en 1912, na Coruña en 1923, Santiago de Compostela en 1926, Lugo en 1927, Orense 1977 e 1979, Vigo en 1980 e a monumental que a Xunta de Galicia organiza, con carácter itinerante, en 1991.
A obra de Parada Justel está case na súa integridade no Museo Arqueolóxico de Ourense, doada polos seus familiares. Hai algunhas pezas en institucións oficiais de Madrid e en museos de Galicia.

Pintor español, especializado en temas de historia, que tamén realizou obras costumistas. Estudou en Roma e remitiu as súas obras ás Exposicións Nacionais de Belas Artes dende 1881, nas que obtivo mención honorífica en 1892 e terceira medalla na edición de 1895 polo lenzo titulado "Desahucio".

Autodidacta de intensa e fecunda tarefa como pintor, dedicouse ao ensino en escolas públicas. O seu primeiro destino tívo nunha parroquia viguesa, onde tomou contacto co pintor Carlos Maside. Publica caricaturas, moi influídas polos modelos de Castelao, en diarios vigueses durante os anos vinte e a República. En 1927 foi becado pola Deputación Provincial de Pontevedra para estudar en Madrid. En 1931 viaxa a París con outra bolsa de estudos. Participa na Mostra de Arte Galega de Madrid, en 1928. Celebra exposicións individuais en cidades de Galicia. Ensaia diferentes modos de expresión, que van do óleo á acuarela, pasando polo linóleo e outras técnicas de gravado. En 1982 dedícaselle unha antológica na Bienal de Pontevedra, que se repetirá en 1990. Tamén en Caixavigo realiza unha antológica da Marinense, dentro da súa serie Grandes Artitas Gallegos, en 1987. En 1992 o concello de Marín outorgoulle o título de fillo predilecto e procede á inauguración dun museo monográfico do artista, a obra do cal está presente en todas as pinacotecas de Galicia, así como en institucións oficiais e coleccións particulares.