Acuarelista experto e recoñecido, comezou a empregar esta técnica no ano 1940.
Durante a década de 1940 forma parte do grupo artístico vigués Benito Soto. En 1952 marcha a París, onde permanece ata 1953. No ano 1960 establécese en Vigo, onde se conslida como deseñador e ebanista. Tras unha paréntese parcial, detrimetno da sua obra pictórica en favor da actividade de deseñador, volve a concentrar os seus esforzos na pintura a finais da década de 1960.

Arquitecto de profesión, destacouse coma debuxante e desempeñouse, tamén, como pintor. Viaxou ampliamente e realizou exposicións, ademáis de en cidades galegas e españolas, na América Latina.
Influenciado por Goya e Daumier, o seu estilo tende ao escuro e ao tenebroso e ás temáticas críticas e socuialmente denunciadoras.

Encadrada nunha familia de artistas, comeza a desenrolar a súa arte en Bos Aires, seguindo nun primeiro momento os pasos de Laxeiro. Posteriormente toma unha dirección propia, mesturando influencias expresionistas cun estilo e unha temática naíf. Expón en numerosas cidades de España, en Italia e en América Latina.

Formado na súa xuventude En Santiago de Compostela baixo a tutela de Camilo Díaz Baliño, permaneceu encarcerado entre 1937 e 1942, vítima da represión franquista.
Tras unha época adicado, principalmente, á realización de murais e debuxo publicitario, marcha en 1957 cara Venezuela para retornar a Galicia no 1981. É nesta etapa na que acada a súa madurez artística, solidificando o seu estilo dende unha temática próxima ao surrealismo.
Era irmán do tamén pintor Eugenio Granell.

Tras un breve paso pola Escuela de Artes y Oficios de Vigo, emigrou a Cuba canda os seus pais en 1921. De formación altamente autodidacta, alí comezaría a realizar actividades artesanais e a profundizar no aspecto pictórico. En 1925 regresa a Galicia, onde, en paralelo cun oficio de barbeiro, adícase con profusión a pintura -destacan neste período os retratos-.
No ano 1931 é becado polo concello de Lalín para estudar na madrileña Escuela de San Fernando coma alumno libre. No 1933, de volta en Galicia, entra en contacto co círculo compostelán e o grupo de "Os Novos". Expón na "Barraca Resol.
A través da figura destes Renovadores, enténdese a conexión de Laxeiro co arte internacional da súa época e a ruptura coa tendencia do costumbrismo rexionalista. Puidendo ser encadrado neste período no grupo verista da "Nova Obxectividade", a partir do 1951, e coincidindo co seu establecemento en Bos Aires, o seu arte tenderá a unha simplificación e a unha abstracción de carácter máis colorista.

Formado co pintor catalán Marcet entre 1948 e 1952, expón en eventos como a Bienal de Pontevedra, onde en 1972 gaña a medalla de prata, a Trienal de Compostela de 1974 ou na de Artistas Galegos de Madrid, no 1976. Fora de España, expón en Caracas drante varios anos consecutivos.
A súa obra, de forte carácter impresionista, está domiñado por un gran domiño do debuxo e unha orientación temática paisaxística.

Destacando, especialmente, coma gravador, realiza a súa primeira exposición ao óleo en Ourense no ano 1912. en 1917 trasládase a Madrid, onde comeza a colaborar con distintas revistas e a presentar a súa obra a certames e consursos, ademáis de expoñer.
Tendo coñecido o gravado no ano 1922, acada, tras lograr segundos e terceiros postos en anos anteriores, a medalla de ouro na Exposición nacional de Belas Artes nesta modalidade artística. Trala Guerra Civil, xa consolidado coma artista, realiza exposición e estancias internacionais en Asia, América e o norte de África.
En 1960 noméano vicerrector da Escola Nacional de Artes Gráficas. En 1966 fai unha exposición antolóxica no Museo de Arte Moderna de Madrid, onde da a coñecer series emblemáticas e representativas coma son « Hombres de mar»,«Mujeres del campo gallego» e «Peces rotos». Segúindose a súa proposición, créase o Museo Nacional de Gravado Contemporáneo e Sistemas de Estampación en 1967, do que é director entre 1967 e 1968. En 1974 concédeselle a medalla de ouro ó mérito nas Belas Artes.
En 1977 realiza unha exposición na súa cidade natal, na que a Deputación organiza un ciclo de conferencias dirixido por Otero Pedraio, Cunqueiro e Filgueira Valverde. A súa obra chega a Ourense, con unha grande cantidade de gravados, debuxos e pinturas. Aí é nomeado fillo predilecto en 1984.
A súa obra está representada en todos os museos de gravado contemporáneos e nos de Galicia como pintor, gravador e debuxante.
O seu estilo, palmariamente debedor nun primeiro momento do de Castro Gil, vólvese co tempo e a maduración artística máis solto e libre. As súas liñas libéranse e toman formas complexas e de maior experimentación, chegando a un barroquismo de figuracións tendentes a unha abstracción que só en contadas ocasións chega a alcanzar por completo -na serie de "Peces rotos"-.

Fillo de Camilo Díaz Baliño, pintor e escenógrafo fusilado polo bando sublevado nos anos da Guerra Civil, vive dende a infancia rodeado dun ambiente artístico e intelectual. En 1938 realiza os seus primeiros ensaios pictóricos e, rematada a contenda, marcha a Madrid a estudar na Academia de San Fernando. Pouco despois, no 1942, realiza unha viaxe becada por Italia e comeza a expoñer en España e cidades coma Londres.
De carácter multidiciplinar e inquedo, en 1955 crea en Magdalena, na Arxentina, unha fábrica de cerámica. En 1963, xunto con Luis Seoane, abre o laboratorio de Formas -xermen da recuperación da cerámica de Sargadelos- e comeza a publicar coa súa editorial. Edicións do Castro. Unida a estas actividades, desenrola unha importante labor de revitalización da cultura e as artes galegas e nos anos setenta lidera o renacemento que vive o seminario de Estudos Galegos.
O seu estilo pictórico atravesa distintas etapas. Comeza nunha filiación barroquista propia de Laxeiro para, pasando por un momento de gusto posromántico, rematar abrazando un debuxo esquemático, expresionista e tendente á crítica social.

Debuxante e historietista radicado na cidade de Vigo, membro da plantilla do Xornal Faro de Vigo entre 1960 e o ano 2000. Sendo licenciado en Belas Artes, exerceu tamén coma profesor de debuxo en Esinanzas Medias.

Comezando a súa formación artística na Escuela de Artes y Oficios da Coruña, marcha a comezos dos anos cincuenta a Madrid, onde fixa a súa residencia definitiva. Expón en España e en diversos países estranxeiros e obtén recoñecementos e galardóns nacionais e internacionais, coma a Medalla da Vila de París.
O seu estilo pictórico, de tendencia neoexpresionista, achégase ao popular e ao bucólico dende unha pincelada voluntariamente simplificada e grosa.