Era unha das irmás menores de José Bonaparte, Napoleón I de Francia, quen a estableceu como un membro da Familia Imperial do Primeiro Imperio Francés o 18 de maio, 1804. Recibiu o título de Su Alteza Imperial. O 19 de marzo, 1805, Napoleón nomeouna Princesa de Lucca e Piombino e Grande Duquesa de Toscana o 3 de marzo, 1809. O posto estivera vacante previamente dende a abdicación de Fernando III de Toscana en 1801 e Toscana fora incorporada ao Reino de Etruria ata 1807.
Elisa foi Duquesa de Toscana ata o 1 de febreiro, 1814. Cando Fernando III foi restaurado no seu trono. Pasou os últimos anos da súa vida recluída. Morreu en Trieste.

Foi Tsar de Rusia dende o 23 de marzo de 1801, Rei de Polonia dende 1815 e o primeiro Grande Duque de Finlandia. Estableceu amizade con Napoleón por un período de tempo moi breve, pero por presión dos nobres e dos familiares a alianza rompeu e Alejandro converteuse novamente en inimigo de Francia. As grandes cuestións da política europea atraían moito máis a Alejandro que os intentos de reformas internas que, no fondo, ferían o seu orgullo ao demostrarlle os estreitos límites do seu poder absoluto. Xa ao día seguinte do seu ascenso ao trono, revertera a política de Pablo Petrovich, seu pai, denunciando á «Liga de Neutrales, e fixo a paz co Reino Unido da Gran Bretaña (abril de 1801), ao mesmo tempo que abría negociacións con Francisco II.

Fillo de Leopoldo II e a infanta María Luisa de España. Foi o último emperador do Sacro Imperio co nome de Francisco II e o primeiro de Austria, de 1804 a 1835. Durante o seu mandato a súa man dereita foi Metternich, condutor do Congreso de Viena, a relevante xestión da cal devolveu o que ostentaran os territorios pertencentes á coroa austríaca. Francisco, que era un convencido reaccionario, asentou o seu poder sobre medidas de represión policíaca e censura, para conxurar a ameaza do liberalismo. Nesa tarefa contou coa axuda inestimable de Metternich, con quen chegou a identificarse plenamente nos anos finais do reinado.

Militar e político francés.Tomou parte no golpe de estado do 18 de brumario en apoio de Napoleón. Como recompensa recibiu o mando do exército do Rin, co que gañou a batalla de Hohenlinden (1800). Distanciouse progresivamente de Napoleón e, implicado nunha conxura monárquica, foi condenado a dous anos de prisión. Emigrou a EE UU e en 1813 entrou ao servizo de Alejandro I de Rusia. Morreu das feridas recibidas na batalla de Dresde.

Foi pretendente á Coroa británica, fillo de Xacobo III, e coñecido polo "novo pretendente" ou "xentil Príncipe Carlos". En 1734 participou no sitio francés e español de Gaeta; sendo esta a súa primeira batalla militar. En vida do seu pai organizou varias expedicións para restaurar aos Estuardo no trono. En xullo de 1745 desembarcou en Escocia, moitos escoceses eran leais á súa causa; logra derrotar as forzas británicas en setembro. Entón tratou de entrar en Inglaterra, onde mesmo os católicos romanos parecían hostís á invasión. O rei Luis XV de Francia, que prometera enviar 12 mil soldados para axudar á rebelión, nunca os enviou. Un exército británico ao mando do duque de Cumberland, mentres tanto, obrigou os xacobitas a retroceder a Escocia. O 16 de abril de 1746 Carlos enfrontouse ao duque de Cumberland na batalla de Culloden, a última batalla que se libraría en chan británico. As minguadas tropas xacobitas foron derrotadas polos británicos. O príncipe Carlos escapou a Francia, pero moitos dos seus partidarios escoceses foron capturados e executados. O movemento xacobita foi derrotado definitivamente; non se fixo ningunha outra tentativa seria de restauración da casa Estuardo.

Esposa de Otto Francisco, archiduque de Austria e principe de Hungria e Bohemia

Naceu en La Plata.