Anverso: AVGVSTVS DIVI F PATER PATRIAE

cabeza laureada de Augusto á dereita.

Reverso: MVN AVGVSTA [BILBILIS] L COR CALDO L SEMP [RVTILO] (MVN enlazadas). No campo, II VIR, dentyro de láurea. Todo dentro de gráfila de puntos.

É un dos taboleiros mellor conservado e dos máis fermosos do conxunto coral. A composición transmite unha serea actitude de recollemento e aínda que ofrece trazos arcaizantes na súa iconografía, acusa ben no seu tratamento o momento no que foi executado.

A ambientación da escena e moi sinxela e o número de planos moi limitado, concentrando os elementos no primeiro termo. Nesta ocasión, o escenario no que se desenvolve a acción é un cortello, sumariamente representado por un pequeno tellado de colmo que apoia sobre dous troncos, no que voa un anxiño portando unha filacteria. Como centro simbólico da composición aparece a imaxe do Neno espido deitado sobre un pesebre cuberto de feo, que o circunda como unha aureola. Á súa beira dispóñense a súa nai, María, axeonllada- postura relacionada coa integridade física de María como Virxe- e o seu pai putativo, san Xosé de pé, ao lado esquerdo. Á dereita, reproducindo similares posturas, represéntanse os dous pastores, nunha composición habilmente contrapesada. Todas as figuras reflicten unha serea actitude de adoración e recollemento ante a presenza do recentemente nado.

A nivel técnico o relevo ofrece trazos arcaizantes na súa iconografía, sen embargo, acúsase ben o momento en que foi executado. Os panos, brandos e movidos, a base de amplos pregos que describen ritmos serpenteantes, subliñan a anatomía, especialmente na figura de san Xosé.

Mantilla tipo toalla de blonda de seda negra de forma rectangular alongada. A seda que forma os nutridos é lasa reservándose a retorcida para o fondo de tul. O encaixe está formado por grandes nutridos que forman follas, flores e froitos do granadeiro de carácter moi naturalista. Dispostos en forma de grilanda na orla e alternándose con motivos de rombos nas bandas que forman o centro. Os bordes presentan grandes ondas proporcionándolle un elegante movemento á mantilla.

Mantilla "goyesca" tipo terno confeccionada con morotes de cor negra. A peza central de 24 cm de ancho é de forma ovalada con extremos curvos, únese a ela unha tira de morotes de 25 cm de ancho rematada na punta por dous morotes soltos. A unión faise enlazando os cordoncillos dos morotes a un cordón máis forte, cuberto todo isto, polo revés por unha cinta de veludo e por unha cinta tipo morotes polo dereito. É unha "madroñera"

Cruz latina de brazos rectos con perillas de remate nos extremos. O anverso é de cristal, e deixa ver no seu interior vinteún compartimentos tabicados con tecas que acubillan reliquias de distintos santos, con rótulos de tintas negra e vermella. Na punta superior ten unha argola para colgar e unha bisagra que permite a súa apertura. O reverso leva gravados os diversos símbolos da paixón de Cristo.

Placa de marfil de forma rectangular con representación dun Calvario en medio relevo enmarcado por unha madeira moldurada negra. Cristo aparece morto coa cabeza inclinada cara á dereita coroado de espiñas e con nimbo. A súa anatomía é coidada e repousada sinalando pectorais e veas, soamente se violenta na posición dos pés que xiran cara ó nocello. O pano de pureza anóoase á dereita. Aos pés da cruz, de brazos anchos e travesa vertical apenas sobresaíndo atópase a Madalena axeonllada, abrazando a Cruz. Seus longos cabelos caen en ondas ata a cintura sobre un manto e túnica con escote de perlas pequenas e pregado en ondas moi caídas. O tratamento repítese nas roupaxes da Virxe que en actitude suplicante abre os brazos. Á esquerda san Xoán recollendo coa man uns pesados pregos en forma de abanos equilibra a composición. Aínda que a peza responde a gustos barrocos, o seu equilibrio compositivo fundaméntase en modelos máis antigos, tanto flamencos como italianos, que se difundiron por medio do gravado e que estas pequenas pezas de uso familiar copiaron.

Componse de pé circular con base cilíndrica e superficie lisa elevada no centro en forma troncocónica. O vástago comeza cunha serie de molduras -unha delas con decoración de cuñaxe xeométrica-, que soportan un longo corpo cilíndrico ao que, mediante pequenos craviños, se aplican sete medallóns ovais que levan gravadas as iniciais B. C. P. C. E. O. M. sobre fondo mate raiado. Dous corpos troncocónicos, cun baquetón gallonado entre eles, dan paso a un nó saínte, de forma cilíndrica adornado con sinxelas plaquiñas recortadas en forma de flor que se superpoñen unhas as outras. Segue un estreito colo entre molduras, decorado por motivos ovais calados e coroado por un corpo convexo. A copa, de borde lixeiramente aberto, mostra na subcopa ornamentación de nubes sobrepostas. Os tres punzóns sitúanse no borde vertical do pé, dispostos horizontalmente, e son: escudo coroado co oso e o érbedo e outro cun castelo -contrastes oficiais da Vila e Corte de Madrid- ámbolos dous sobre 29, cifras finais do ano de execución do cáliz; o último dos punzóns é o de artífice, z/M, dentro dun selo bilobulado.

Representa a María de pé en posición frontal coas mans xuntas á altura do peito, en actitude de recollemento e coa perna esquerda levemente flexionada. O rostro, de suave e delicado óvalo ten o nariz recto, boca miúda e fronte ancha e despexada, enmarcada por un cabelo liso que cae sobre os ombros. Tóucase con coroa, moi deteriorada, e viste manto de pregos rectilíneos e arestados que só se creban ao chegar á altura dos brazos, no esquerdo para enrolarse nun feixe de pregos que logo descansan sobre as costas e no dereito simplemente para suxeitarse. A túnica de colo á caixa cínguese por baixo do peito cunha cinta sen deixar percibir a anatomía. Presenta ao dorso un detalle curioso propio de todas as esculturas de marfil hispano-filipinas consistente nun motivo horizontal que recolle o manto para logo deixalo caer en finos pregos ata os pés. Vai sobre peaña semiesférica do mesmo material. O marfil ten unhas tonalidades que lembran á cor da madeira.

Cristo morto crucificado de tres cravos sobre subpedáneo e coroado de espiñas. O rostro, que repousa sobre o ombro dereito ten o cabelo apartado cara ás costas nunha onda, deixando así percibir unhas faccións sereas. O corpo ten a anatomía proporcionada e un certo aire clasicista, cóbrese cun pano de pureza que se recolle sobre a cadeira dereita en pregos pegados ao corpo e que anoan sobre a perna. Vai cravado sobre cruz latina de madeira, de traveseiros lisos con remates florais e bordos festonados en bronce. Fáltalle o I.N.R.I.

Crucificado expirante de tres cravos coa perna dereita sobre a esquerda. Os brazos, de exigua musculatura, soportan o peso do corpo dispostos en S, ofrecendo unha detallada anatomía co costelar moi marcado e con salpicaduras de sangue. Cobre á figura un amplo pano de pureza con pregamento brando. O pano está cinguido por unha soga e forma un nó no lado esquerdo. A cabeza, coroada de espiñas, ladéase cara a dereita amosando a boca e os ollos entreabertos, o nariz afiado, barba aberta en dúas puntas e cabelo ondulado de pormenorizado tratamento.

A imaxe crávase sobre unha cruz verdescente que leva na parte inferior do brazo longo un talo vexetal relevado, asenta sobre un rochedo mariño ornado con estrelas de mar que, disposto a modo de cova, acolle á figura tendida da Madalena coa caveira nunha das súas mans. Á cruz fáltalle a cartela co I.N.R.I que tivo.