Cruz latina cilíndrica con remates cónicos en ouro e I.N.R.I. en forma de filacteria de bronce. Sobre ela, un Cristo vivo crucificado con tres cravos e coroado de espiñas. Ten os ollos implorantes cara o ceo. Os brazos de dedos longos sosteñen todo o peso do corpo, o ventre é plano e as coxas están arqueadas. Cóbrese con amplo plano de pureza que cruzándose por diante anóase por riba da cadeira dereita. Vai sobre pé poligonal con finas molduras e zócalo circular en bronce.

Representa a un bispo de pé, en posición frontal. A figura presenta un estatismo que só é roto polo leve movemento da perna dereita e pola colocación das mans. Unha sostén un báculo que hoxe se atopa roto e a outra colócase sobre o peito. A cabeza inclínase contribuíndo á idealización da expresión de compunximento. A figura vai tocada coa mitra episcopal e viste hábito con alba branca e con puntillas. As roupas cínguense e ablusónanse na cintura grazas a un cordón que á súa vez suxeita unha estola que cruza o peito. A figura está cuberta con capa pluvial en cor vermella que cae verticalmente sen grandes concesións volumétricas transmitindo unha actitude repousada e doce propia dos gustos populares do oitocentos.

Representa á Inmaculada Concepción de pé pisando sobre unha serpe enroscada coas fauces abertas. Mostra un rostro infantil, de ollar perdido ao lonxe con expresión asustada enmarcada por longos e ondeados cabelos simetricamente dispostos que caen polos ombros e as costas. Absoluta frontalidade da imaxe, coas mans xuntas en actitude orante. Viste túnica gris con ornamentación vexetal e orlas douras cinguidas con lazada á cintura deixando adiviñar o leve adiantamento da perna esquerda. O manto celeste coas voltas azul mariño e orla dourada cobre o ombro esquerdo e cae polas costas recolléndose na cinta da túnica, voando despois en pregos ríxidos e angulosos que na parte baixa dotan á figura de notable angulosidade.

A imaxe asenta sobre unha peaña rectangular con decoración de ovas e policromía imitando mármores. Na cabeza amosa a fenda onde iría asentada a coroa que hoxe falta.

O modelo desta Virxe nai en pé co Neno é unha copia tipo A da " Madonna de Trapani ", orixinal esculpido por Nino Pisano.

A peza, dunha calidade aceptable, é un pouco máis pequena que o habitual. A Virxe nai de pé seguindo o modelo orixinal, leva sentado ó Neno sobre o brazo esquerdo, que supoñemos xiraría a cabeciña, que hoxe lle falta, para contemplala; unha das mans apóiase docemente sobre o peito da Virxe, mentres que a outra alárgaa para que a súa nai a acaricie con tenrura. Veste túnica moi vistosa e sobre ela manto, con estampados florais que lembran bordados do século XV en policromía dourada, así como na orla do manto. As voltas que se deixan ver ó caer os pregos conservan restos de policromía azul, como é propio neste tipo de copias. O Neno leva túnica longa que deixa ver os pés espidos e o manto caído, todo decorado como a vestimenta de María. A fronte da peaña, que é unha peza independente decorada con puntal e calados , ten un escudo en relevo da cidade de Trapani, o que lexitima a súa orixe trapanense.

Presenta a María Inmaculada co aspecto dunha muller aínda moza, de pé, coas mans xuntas e un tanto desproporcionadas, á altura do peito en actitude recollida. Descansa flexionando levemente a perna dereita sobre a xa clásica e apocalíptica peaña con cabeciñas de anxos e lúa crecente. O rostro, de ollar ausente e ensimesmado, de fronte ancha e despexada, enmarcado por uns cabelos ondulados toucados cun velo branco que tamén cobre os escote. Viste túnica branca sementada de flores douradas, que deixa ver, baixo as súas mangas as dun xibón rosa. O manto envolvente recóllese sobre o brazo esquerdo en pregos brandos e convencionais para logo deixar flotando as puntas no aire.

Recipiente aberto de paredes grosas, perfil composto bitroncónico e con maior diámetro na carena, que se reduce cara o bordo e o fondo. A base é plana pero co pé lixeiramente indicado, e un rebordo perimétrico redondeado. O galbo e o ombro son sinuosos e cónicos -aberta e pechada, respectivamente- e únense a través da carena -horizontal e lixeiramente marcada-, para conferirlle a devandita forma bitroncocónica. O colo presenta unha parte moi pequena do perfil e unha suave morfoloxía cóncava. O bordo é lixeiramente exvasado e un pouco engrosado na parte exterior pola presenza dun cordón, está acabado nun beizo plano. Con respecto á pasta, esta presenta unha textura compacta-fina, homoxénea, con desgraxantes de tamaño medio e variedades tonais marrón clara e alaranxada. As superficies interior/exterior son semirugosa/semilisa, respectivamente, e amosan un brunido medio, un fondo alisado, e concrecións de carbón postdeposicionais na parte inferior do perfil e a partir da liña de carena. Os tons das superficies son claros (alaranxados e marróns)

A decoración concéntrase na parte do ombro-colo da peza e componse duns cordóns en relevo (3) e mamilos (12 visibles) de morfoloxía subcircular. Os cordóns documéntanse parellos, un no beizo e os outros dous delimitando horizontalmente o espazo do colo, entre os que se acoutan uns mamilos aliñados.

Realizada en granito fino de boa calidade, presenta acroterios laterais ben desenvolvidos, con frontóns triangulares e fóculo circular en relevo.

A peza foi mutilada para reutilizala como simple sillar, polo que ten numerosos repiques. Na súa cara superior perdeu os rolos e o fóculo; tamén lle foron eliminadas as cornixas agás a do lado lateral esquerdo que ten unha altura de 11 cm e sobresae ata 3 cm; igualmente foille picada a base. Na parte inferior sobre o eixe central foi labrado un curioso contorno de plano rebaixado. A súa parte superior redondeada ten unha anchura de 2 cm para despois estreitarse e volverse abrir, esta vez con suave perfil en curva cara a fóra. Puidese ser para encaixar unha peza metálica. Inscrición en cinco liñas.

Recipiente aberto, de morfoloxía xeral globular, perfil cónico-convexo e paredes semigrosas. A base é cónica e remata nun umbo irregular, o galbo é cónico-redondeado e limita co colo -convexo-redondeado- a través dunha carena horizontal. Tamén conta cun bordo lixeiramente exvasado e un beizo labiado. Con respecto á pasta, presenta unha textura heteroxénea, semicompacta, con desgraxantes de tamaño medio-groso e variedades tonais cincentas alaranxadas e vermellas. No caso das superficies interior/exterior, amosan cores desiguais alaranxadas/cincentas, e texturas groseira e semigroseira, respectivamente. A decoración concéntrase no exterior -entre a carena e o beizo-, e componse dunha trama irregular de trazos inciso-parellos, delimitados cun segundo trazo subcircular. Como complemento decorativo poderíase falar de dous orificios simétricos -no bordo- que tamén terían unha función suspensoria.

Cipo granítico cunha inscrición en catro liñas. A lectura non é clara debido á descomposición que está a sufrir a pedra, o que xa provocou o desprendemento na superficie dalgunhas lasca. Tamén foi alterada polo picado que se fixo nas zonas das molduras para adaptala á función construtiva que desempeñaba.