Asa para sítula en forma de "U", de sección romboidal, máis ancha no centro. As curvas de suspensión rematan en dous motivos piriformes.

Anverso: Cabeza núa de Augusto á dereita. Diante, AVGVSTVS. Detrás, CAESAR.

Reverso: Frustro.

O busto representa a Parada na súa época de xuventude, non máis de vinte e cinco anos, vestido con descoidada elegancia e certo dandismo: a gravata de lazo, a camisa branca e de colo dereito, a chaqueta de lá e solapa esmoquin. A cabeza aparece lixeiramente ladeada e traballada en abundantes e avultados bucles o que lle proporciona un expresivo contraste lumínico. O rostro realista e sobrio define ben a personalidade un tanto melancólica do pintor. El mesmo se retrataría con esta mesma indumentaria e actitude en varias ocasións, durante a súa curta vida.

Anverso: ALFONSO XIII / REY DE ESPAÑA

Cabeza de Afonso XIII neno, de perfil á esquerda, e inscrición a ambos lados.

Reverso: EXPOSICION GENERAL DE BELLAS ARTES MADRID MDCCCXCIX

No interior dunha coroa de loureiro e palma, con inscrición: RAMÓN PARADA FUSTEL

Estoxo en pel co texto gravado en ouro.

Aparece incorrecto o apelido do artista no reverso da medalla e no estoxo da mesma.

Este cadro representa unha escena da vida cotiá na que nun interior doméstico, un rapaz coida do seu irmán que se atopa no berce e no fondo da estancia, aparece a nai cosendo. En canto aos recursos técnicos, Parada resalta as figuras dos nenos mediante recursos lumínicos proxectados dende un foco situado detrás deles, deixando a figura da nai en penumbra.

Como curiosidade débese mencionar que tralo berce se pode apreciar unha cabeza barbada e toucada con sombreiro que indica que o autor reaproveitou o lenzo. Este estudo está inconcluso e reflicte as inquedanzas do autor nos últimos anos da súa vida.

O lenzo recolle unha ampla visión panorámica dos arredores da capital coas súas chairas e a serra do Guadarrama como escena de fondo. O pintor aborda a natureza de forma directa e instintiva, nunha composición apaisada construída con manchas de cor en pincelada áxil de empaste lixeiro. Destaca a captación dos celaxes en movemento e o estudo do efecto de luz que estrutura a paisaxe en sucesivos planos de profundidade. A pintura aplicada directamente sobre a tea sen bosquexo previo, o traballo executado ao aire libre, o gusto polo non acabado e a referida captación de luz e atmosfera, espellados cunha grande forza plástica como fundamento do cadro, vincúlano cunha paisaxe conceptualmente moderna.

Representa a un personaxe real, unha anciá mendiga situada na porta sur da Catedral ourensá, como expoñente e alegoría do ocaso da vida. A figura engurruñada e mirrada da muller, de mirada torva, cara afiada e mans osudas, entumecidas polo frío, é claro reflexo de fame, vellez, soidade e, en definitiva, miseria e desamparo.

O bastón e o cántaro caídos, únicos e fieis acompañantes que tamén acusan o paso dos anos, contribúen a acentuar o efecto dramático da escena xunto a un acertado tratamento técnico e unha sobria paleta, con predominio de grises e azuis, conscientemente utilizada polo artista como trasmisora de sentimentos. Nesa penumbra xorde un pequeno e intenso foco de luz que resalta o branco pano que lle cobre a cabeza e ilumina o rostro e as mans como elementos máis expresivos da intencionalidade do cadro.

Esta obra representa un nu de muller de raza negra. A figura, de corpo enteiro, sostén un abano multicolor na man dereita e dáse aire mentres descansa sentada. A pintura afástase do ríxido estudo académico tanto no que ten de anécdota coma na súa execución; a pincelada é áxil e libre en empastes de diversa textura, reflectindo as calidades da pel en todo o seu esplendor. Pódense observar varias correccións na consecución das pernas que quedaron, finalmente, sen rematar. O fondo está a penas traballado e deixa entrever na súa parte inferior, os restos dun debuxo anterior, un bosquexo de retrato masculino.

Trátase de dous fragmentos de pilastra, de sección prismática, achatada, de proporcións iguais, que contén nos seus lados unha inscrición en letras góticas maiúsculas. Pertencían a un dos catro piares que sostiñan o tellado que cubría o cruceiro que se atopaba no camiño que subía a San Francisco "xunto ó bosque de San Francisco", segundo se menciona nun manuscrito do século XIX.

Ara en forma de prisma cadrangular traballado en todas as súas caras. O plinto ou basamento é liso, presentando unha moldura no capitel. Inscrición en sete liñas.