Ara en forma de prisma rectangular traballado en todos os seus lados. A base está formada por un plinto e unha moldura, as esquinas están achaflanadas por rotura.O fóculo propiamente dito desapareceu seguramente ao colocar unha cruz, sendo substituído por unha superficie plana cun oco central, para inserila; as acróteras, incipientes, tamén deberon sufrir ao colocala. A inscrición está distribuída en seis liñas.

Trabuco de avangarda longo, pesado e de construción robusta; ánima lisa e gran calibre (19 mm), posúe un reforzado mecanismo de chispa, o cal otorgáballe unha gran fiabilidade, canóns de aceiro (o mais antigo de latón e o outro de ferro), mentres que a madeira e de nogueira. Ademais engade unha baioneta de 50 cm. Partindo desa arma fixéronse unha serie de modificacións: conversión a percusión (mantendo os trades que fixaban o resorte do restrelo á platina da batería) e recorte do longo canón, abucinando as bocas de fogo para a súa conversión en trabuco.

Proxectil da avancarga, de tetos ou aletas de forma alongada e aerodinámica, con espoletas de contacto.

Este servidor de bombarda procede dunha das antigas fortalezas da provincia. O servidor está pechado nun dos seus laterais, ten dous aneis de reforzo ou zunchos conservando tan só as liñas de ruptura dos dous orificios destinados a acoller ás argolas de suxeición.

Aixada de ferro formada por unha prancha con forma triangular que conta cunha espiga que ten un ollo para encaixar o seu mango.

Talla en altorrelevo que adquire aparencia de vulto redondo. Representa o abade co hábito da Orde, portado libro aberto. O canon alongado da figura acentúase pola verticalidade dos pregos do hábito e a amplitude das bocamangas. Ós pés sitúase a mitra e o corvo alusivo á tentación de San Bieito en Nursia.

Obra de factura popular, hierática e de desenrolo volumétrico con imposición de formas redondeadas. A cabeza, toucada con mitra, mostra unha faciana falta de expresión, de canon alongado e trazos delineados e afiados. O hábito e a capa presentan pregues rectos con ornamentación de motivos florais xeometrizados e bordes realzados con policromía dourada.

Virxe sedente co Neno sobre o xeonllo esquerdo. A Virxe leva touca e coroa e o Neno porta un libro pechado e un dos seus brazos (articulado) en actitude de bendicir. As roupaxes amosan sinxelos pregues curvos e paralelos.

Anxo músico, tocando o cornetto, asentado sobre unha peaña de nubes ondulantes. O xiro do corpo a súa dereita, en contraposición á postura dos brazos que suxeitan o instrumento, proporciónalle un movemento inestable, subliñado polas roupaxes quebradas e angulosas que descobren unha das pernas, imprimindo á figura harmonía e movemento. Mostra trazos faciais ben marcados e definidos, minuciosa talla dos cabelos rizados e coidada anatomía de suave modelado e «gordechas carnes», así como graza na delicada postura dos dedos e nas meixelas inchadas mentres executa a interpretación musical. A policromía da túnica está realizada coa técnica do estufado, a base de motivos vexetais sobre o fondo verdoso das teas. Aínda que non se coñece a súa procedencia, este pequeno anxo músico, tal vez formase parte dun grupo dedicado á Virxe. A partires do s. XIV numerosos temas, ata entón a penas tratados na escultura de vulto redondo, desenvólvense xogando un papel esencial nos programas iconográficos. As figuras dos anxos están a miúdo presentes nos temas da «glorificación divina». Entre os mesmos destaca a modalidade dos anxos músicos, asociados frecuentemente a coroación da Virxe María, facendo soar diversos instrumentos musicais, contribuíndo ao gozoso esplendor da escena. Non sempre levan a súa característica esencial, as ás, símbolo da capacidade de desprazamento entre o ceo e a terra, e case sempre van descalzos como símbolo de pureza. No Apocalipse de S. Xoán, os anxos forman parte activa tocando tubas e frautas. Tamén é frecuente a participación dos mesmos nas escenas do Nacemento de Xesús, xustificada a súa presenza polo gozo e os cánticos de louva, tal como se indica no Evanxeo.

Escultura de porte maxestuoso e acusada verticalidade. A Santa aparece toucada con coroa e portando o libro, faltándolle o atributo da espada. Ataviada con túnica pegada ao talle, marcando unha suave anatomía con pregues de proxección lineal e agrupados en abano sobre a perna que repousa na cabeza do rei Maximiano. Rostro de duras faccións con intensa policromía nas carnacións, que na cabeza do rei tradúcense en trazos que raian no grotesco. A historicidade de Catarina é moi dubidosa, pois o seu nome non figura en ningún texto da antigüidade cristiá, nin litúrxico nin literario. A lenda descríbea como unha muller fermosa, intelixente e culta, procedente dunha familia nobre de Alexandría (Exipto), que se nega a casar co emperador Maximiano a causa do seu «matrimonio místico» con Cristo. A súa virxindade asóciase tamén ao nome, derivado do grego katharos, que significa puro. Sostén victoriosamente unha disputa con cincuenta filósofos enviados polo pagán Maximiano para demostrarlle a inanidade da fe cristiá. Furioso, o emperador envía aos filósofos que catarina converteu ao cristianismo á fogueira e ordena que ela sexa desgarrada por unha roda chea de puntas, que milagrosamente se quebra ao tocar o corpo da muller, quen finalmente morre decapitada arredor do ano 307. A súa festa celébrase o 25 de novembro (suprimida coa reforma que fixo a igrexa católica do calendario en 1969).