Talla en madeira polícroma da Virxe pertencente ao grupo dun Calvario que responde ao tipo de Dolorosa de talla popular en forma pechada, con proxección vertical e ríxida frontalidade. A figura, recollida polo manto, con pregos escaleirados que caen lateralmente de arriba a abaixo, compón, coas man unidas en oración, un arco. Viste túnica vermella de motivos florais e manto azul estrelado realzado por unha orla xeométrica.

Virxe entronizada, de tradición románica e influencia bizantina onde predomina a presenza de María como Theotocos, exaltación da Virxe como Nai de Deus. O seu rostro, de perfil ovalado e faccións doces, enmárcase por un veo suxeito por unha coroa que cae debuxando un zigzag ata os ombreiros. Viste túnica e manto de rica policromía en cores vermellos e azuis enriquecidos por motivos de rombos e bordes dourados, que serven para delimitar as distintas teas e roupaxes. Lémbranos, nas súas liñas e cores, ás pinturas do románico catalán e aos nítidos cores das miniaturas. Os brazos, que hoxe non se conservan, sosterían ao Neno, como é propio nestas Virxes. A parte posterior non está tallada, xa que estas imaxes polo xeral estaban colocadas nun lugar preferente presidindo o altar maior, sobre unha fornela suxeita á parede ou directamente sobre esta, de xeito, que a súa parte posterior permanecía oculta aos ollos da xente. A iconografía, moi tradicional, responde a modelos románicos de influenza bizantina, onde predomina a presenza de María como Theotocos, sempre en relación directa coa figura do Salvador, seu fillo, ao que sostén en brazos, sen manter con El unha relación maternal, amosándoo ao mundo. María represéntase, así, como a muller que fai posible o milagre da Redención, e como tal se amosa, con toda a dignidade, situada nun trono, hierática, frontal e intemporal. Empregando, para isto, unha composición pechada en volumes xeométricos reforzados polo emprego da liña recta. O escultor abandona, aquí, a observación da natureza, non necesita imitar ao mundo das cousas visibles senón que se rexe por fórmulas prefixadas de antemán, ditadas moitas veces por disposicións eclesiásticas, que marcan pautas ideais ao servizo do sagrado. A escultura ten, entón e sobre todo, unha función didáctica, e para iso, elimínase todo aquelo que non é esencial e reálzase o que é fácil de comprender por uns fieis moitas veces analfabetos.

A escultura representa á Virxe co libro aberto na man esquerda, faltándolle a destra, onde portaría o ramo de azucenas como símbolo da súa pureza. A cabeza, de forma redondeada, asentada sobre potente colo, aparece ladeada, cos ollos entornados e espesos cabelos ondulados dispostos de modo que deixan ver a orella esquerda; por detrás cóbrese cunha touca anoada sobre o peito, onde loce unha xoia redonda das habituais en Juni. As roupaxes, como elemento fundamental de expresión, envolven á figura, distribuíndose en grandes masas de quedos e avultados pregues que determinan esas formas redondeadas, correspondentes ao acougo expresivo do último período de produción do imaxineiro castelán. Non falta nesta talla o característico movemento helicoidal, centrípeto, moi manierista; a cabeza inclínase cara á esquerda mentres a perna dereita avanza profundamente en sentido contrario, descansando sobre a media lúa e unha serpe de grosas espiras. A parte traseira da imaxe a penas está traballada non restándolle, sen embargo, o valor de vulto redondo. A excelente calidade da imaxe refórzase co dourado da policromía nas roupaxes e nos cabelos, e o tratamento das carnacións que, resoltas en mate, contribúen a acadar a súa expresión final de acentuada naturalidade.

A obra compóñena tres pezas: base, cruz e a figura de Cristo que a súa vez está constituída polo corpo e cada un dos brazos. Fíxase a cruz mediante un espigo de madeira no abdome e tres espigos en mans e pés. A factura é moi basta con anatomía apenas precisada. Mostra anacronismo ao representar ao Cristo coroado, pero respondendo ao sinxelo pano de pureza e os tres cravos, a iconografía é gótica. Atopámonos ante un Cristo extinguido, de pálpebras pechadas e con sinais da Paixón destacados. Adiantamento posterior do INRI sobre o brazo maior da cruz.

Virxe entronizada con touca e coroa, portando un cetro e o Neno sobre a perna esquerda. Este leva un libro pechado e está en actitude de bendicir, disposto frontalmente con torsión das pernas. Destaca nesta imaxe a disposición dos pregues de notable distribución, que lle dá maxestuosidade á peza.

Talla de factura popular, representando a Virxe de pé, sobre peaña circular, portando ao Neno en disposición diagonal, atendendo máis ao aspecto maternal que ao contido simbólico. Viste a Virxe túnica e manto, con pregues esquemáticos de caída paralela, enmarcando o seu rostro con touca e coroa. A policromía, en tons azuis e vermellos está moi perdida; o mesmo ocorre co dourado.

Imaxe entronizada, representada de pé por falta de recursos técnicos. Longo cabelo adaptado ao rostro e axustado por unha ancha cinta. Viste túnica e manto, formando na base finos pregues. Porta o vaso de perfumes conforme a iconografía medieval e leva a outra man estendida. Policromía no rostro e no colar de doas como nota mundana.

Responde ao tipo de Virxe kyriotisa o madre entronizada, que se difunde ó largo do século XIII, coa salvedade de descansar o Neno sobre a perna dereita da súa Nai, portando os atributos da pomba e a mazá respectivamente. A talla presenta un canon alongado e certa calidade tanto nos rostros como na disposición dos pregos. A policromía, de vermellos e azules, está bastante deteriorada, presentando tamén decoración a rombos.

Vaso pechado de perfil en «S» flexionado. Corpo globular ovalado máis ancho que alto. Labio exvasado e monofacetado e bordo redondeado. Colo cilíndrico co punto de máxima inflexión preto do arranque do labio e transición interior en ángulo cara ó ombro, que provoca un nacemento moi expandido do corpo. Fondo plano con rebordo perimétrico exterior e transición interior achandada.

Pasta de textura fina e ton acastañado. Rematado moi fino con engobe negro brunido en toda a superficie exterior e interior da boca. Fondo retocado unha vez desprendido da plataforma de modelado. Percíbense avultamentos dos rolos de arxila no interior do corpo.

Toda a vasilla se decora con acanaladuras, tres no ombro que remarcan a forte expansión do corpo, unha cerca da base que define un rebordo perimétrico e todo o corpo recuberto con trazos verticais, onde brilla o acanalado e é áspero nos intervalos.

Reintegrado. Vaso globular de bordo curvo aberto e reforzado cun baquetón. Base convexa.