Atril de perfil sinuoso co anagrama mariano no centro da súa superficie, realizado con labor calada e enmarcado con volutas. O soporte mostra unha complexa e orixinal variedade iconográfica: na parte posterior, o cortinado recollido; nos laterais, sirenas tenantes, portando robustos róleos de onde saen cornucopias e flores picadas por paxaros; no fonte a agia coas ás despregadas sobre elementos vexetais. Destaca como elemento expresivo o emprego do chumbo e pasta vítrea nos ollos das figuras.

Cristo coroado e cravado na cruz con catro cravos, vitorioso sobre a morte. Realizado en cobre sobredourado con esmaltes champlevé estilo Limoges. Modelo plenamente románico. O esmalte circunscríbese ao faldrón de Cristo estando o resto protexido cunha lámina dourada, para evitar a oxidación.

Cabeza de guerreiro de magnífica execución na que o artífice procura traballar coidadosamente todos os elementos anatómicos, ata o punto que hai nela un halo que a diferenza e a individualiza. No rostro, onde se alternan os trazos alongados e suaves das fazulas, con outros máis duros como a liña que marca a mandíbula. Os ollos son amendoados e avultados, sen sinalar as pupilas, e enmarcados polas liñas das cellas. O nariz, prominente e ancho na súa base, foi restaurada cando a peza efectuou a súa entrada no Museo. Un suave "rictus", que rodea a unha boca pechada e de beizos apenas perfilados, dálle un aire de melancólica retranca na face. As orellas, de anatomía perfecta, son grandes e pegadas ao cranio arredondado. O cabelo está insinuado por un lixeiro rebordo na zona occipital. Orna o seu colo un torques, perfectamente visible na caluga e nos laterais.

Cipo en forma de prisma rectangular de base case cadrada. O campo epigráfico ocupa a fronte que está mellor traballada, a inscrición vai distribuída en catro liñas. O plinto ten un desbastado pouco coidado e no presenta molduras, parece que puido estar encaixado en algo. Na parte superior ou cabeza, no lateral esquerdo, conserva tres molduras, unha delas máis grosa, e o rolo. No lateral esquerdo presenta unha cola de milano, o que nos indica que foi reaproveitada como apoio dun largueiro de madeira.

Ara en forma de prisma rectangular traballado en todos os seus lados. É unha peza moi coidada, decorada, na parte superior ou capitel, con oito rolos superpostos, catro a catro, colocados sobre unha cornixa decorada con liñas oblicuas que se cruzan formando rombos. A basa presenta na súa parte inferior un pequeno arco aberto.

Escudo de armas de don Diego de Zúñiga Soutomaior, acuartelado: 1º de prata, barra de ouro e, brochante ao todo, cadea de oito elos de sable; 2º, de sinople, cinco vieiras de prata en aspa; 3º, de azur, león de ouro rampante e coroado; 4º, de ouro, tres faixas xaqueladas de ouro e goles, de catro ordes, cargada cada unha dun cingueiro de sable, superado dun capelo de sinople e, saindo do seu forro, dous cordóns que forman dobre lazada sobre o ancho do escudo e descende por ámbolos dous lados, rematando cadanseu nun entrelazado de seis borlas colocadas 1, 2 e 3. Conserva restos de pintura orixinal. Máis polo miúdo, o primeiro cuartel, de prata, corresponde ás ramas dos Zúñiga, curiosamente aquí modificadas, xa que a banda non é tal, senón barra ou contrabanda e os esmaltes parecen cambiados na presentación, pois a barra é de ouro e cadea de sable, a xulgar polos restos de pintura conservados. O último cuartel tamén se corresponde coas armas da súa liñaxe como sinala Fariña Couto. O segundo é unha representación particular, de raigaña xacobea: de sinople, 5 vieiras en aspa, armas dos Sequeiros, como di Santiso tamén con esmaltes varios, ou tributo ao Cabido no que era cóengo no momento da súa elección episcopal. As vieiras, xa na heráldica francesa e inglesa no s. XIII, están relacionadas coa peregrinación xacobea; é revelador neste senso, que os escudos dos pazos navarros con veneras estean ao carón do camiño de Santiago, como lembra Menedez Pidal, e son habituais nesta disposición, xa que así figuran no escudo dos Pimentel e Condes de Benavente, mesmo coas características dos esmaltes. O terceiro é o respecto obrigado ao Rei que o propón, incluíndo o león nas súas armas, aínda que G. Santiso di que son dos Silva, ao describir as armas que aparecen en Santa Domingos de Tui, en dous bloques, que deberon ser os soportes da súa tumba, tal e como están hoxe, no novo emprazamento que se lle fixo, seguindo a descrición que fai cos esmaltes que lle atribúe Crespo Pozo e que non coinciden cos restos das pinturas conservados nesta peza do Museo de Ourense como se dixo, xa que describe aqueles como: en campo de azur, cinco vieiras de ouro, que é Sequeiros; en campo de prata, banda de sable resaltada dunha cadea de ouro, Zuñiga; terceiro de prata, tres faixas xaqueladas de ouro e goles, separada cada dúas dun cinxidor de sable, Soutomaior, e cuarto, de prata, león rampante de goles coroado de ouro, Silva.

Relevo con marco liso, labrado en reserva, que rodea a escena da Adoración dos Magos ou Epifanía, de composición en ringleira, na que aparecen as figuras da Virxe co Neno e os tres Magos. A Virxe está sentada nun trono que realza a súa dignidade, recibe xunto ao seu fillo os diferentes agasallos dos Magos, o segundo dos cales destaca pola súa actitude xenuflexa. Precisos perfís redondeados marcan de maneira ruda os seus trazos fisionómicos, visten túnicas que non lles chegan aos pés e nas que se insinuan unhas lixeiras dobraxes.

Sartego monolítico exento e rectangular, toscamente labrado. Presenta no seu interior un espazo semicircular para a cabeza. Nun dos lados maiores, e ocupando o seu alto, presenta unha inscrición en catro liñas.

Cadro de devoción que representa a escena da crucifixión na que subsisten as tradicións góticas impoñéndose as formas renacentistas. A escena do cadro preséntase sobre un fondo arquitectónico puramente catrocentista de liñas definidas, pertencente á cidade de Xerusalén, mantendo un celaxe dorado no momento do ocaso, escurecido nas capas superiores. Na combinación rixe unha distribución xeométrica e ordenada dos personaxes de suaves modelados e contornos imprecisos, que reflicten a emoción en diferente grao. Preséntase a Cristo crucificado fronte ao espectador, con tres cravos, e coas pernas dispostas completamente rectas, coa cabeza, coroada de espiñas, inclinada sobre o ombro dereito. Aos seus pés María Magadalena axeonllada ao pé da cruz aludindo á redención do pecado. A Nai de Deus en actitude de recollemento, sobriamente dolorosa, vai ataviada cunha touca branca e unha túnica e manto escuros, coa cabeza baixa. Destaca a figura de San Xoán, asimiladora das máis puras formas do renacemento italiano, apreciándose no seu manto a particular forma de pregar as teas de Benson, sobre todo nas mangas, para dar calidade ao veludo.

Lápida opistógrafa bifronte. Na cara A, sobre un plano rebaixado e enmarcado na parte superior por un baquetón liso, están esculpidas en medio relevo tres cabezas aliñadas e en posición frontal. As tres cabezas están descubertas, e o seu curto cabelo sobresae á altura das orellas; os seus perfís son alongados, e tanto a cabeza dereita como a central están inclinadas levemente á dereita. Ambos os dous laterais foron brutalmente desbastados en sentido oblicuo, seguramente cando foi encaixada na ermida de San Pedro do Viso. O plano que discorre na parte inferior utilizouse como campo epigráfico, no que só quedan as letras centrais do que indubidablemente era un texto máis extenso, dado que a pedra tamén sufriu aquí a perda dun importante anaco. Na cara B están representados en medio relevo dous personaxes de pé e en posición frontal, lucindo sinxela e longa vestimenta ata por debaixo dos xeonllos, polo que varios autores considéranos "togados"; dispóñense a derramar conxuntamente un líquido dun vaso oferente sobre o que parece ser unha gran copa de libacións, que está aos pés; o personaxe da esquerda sostén na man dereita un vaso, e o da dereita cruza oblicuamente o seu brazo esquerdo por diante do seu corpo. Sobre o plano do fondo, entre as dúas cabezas, obsérvase a liña dunha inscrición moi borrosa, e polo menos outras dúas por debaixo do vaso que están a derramar. A parte superior das cabezas dos personaxes sobresae actualmente do límite superior repicado da pedra, uns 2,5 cm e foron devastados por detrás nesa profundidade ata a metade do cranio.