Cántaro de corpo globular, pé troncocónico e borde curvado hacia o exterior, con dúas asas, unha delas rota. Decoración en azul cobalto: baixo arco, emblema do escudo de Oseira, con dous osos rampantes de pelaxe raiado, sobre tronco de árbore de frondosa copa e de inxenuo debuxo. O resto da superficie do cántaro decórase con bandas de distintos motivos. No pé, banda con decoración xeométrica de liñas en zigzag. Na banda central, dúas cenefas con follas de acanto con rosetas soltas sobre fondo azul. No borde, cenefa de motivos avultados con flores en forma estrellada. Asas con línea no centro e raiado. A decoración compartimentada xeométricamente manifesta un horror vacui sen deixar espacio vacíos, acorde co gusto deciochesco.

Orza de corpo globular, base plana sen indicar e gollete corto. Decoración en azul cobalto. Baixo arco peraltado, blasón do escudo de Oseira con dous osos rampantes sobre tronco de árbore. O resto da superficie se decora con ramos florais en disposición vertical e abigarrada.

Tarro de botica en forma de albarelo con pé e borde indicado. Decoración pintada sobre verniz, en azul cobalto. Baixo arco peraltado figura o emblema do escudo de Oseira, con dous osos rampantes sobre o tronco dunha árbore de frondosa copa e de inxenuo debuxo. O resto da superficie do albarelo decórase con follas de acanto en sentido inverso e disposición vertical. Sobre a carena do borde, cenefa de semicírculos concéntricos.

Orza con corpo globular e vinca curta. Decoración en azul cobalto con brillante verniz, presentando un motivo heráldico de escudo timbrado con coroa aberta con diademas e follas de acanto. No campo do escudo, cuartelado en cruz, figuran leóns rampantes e castelos. Na base da orza hai unha cartela epigráfica.

Albarelo de pé e boca indicados, con paredes cilíndricas con estreitamento no centro. Decoración en azul cobalto representandio un escudo timbrado con capelo e borlas. Non segue a ortodoxia da heráldica eclesiástica. No campo do escudo, árbore central de frondosa copa. A ambos lados, dúas flores en forma de campaíña.

Tarro de botica en forma de albarelo con pé e borde indicado. Decoración pintada sobre verniz, en azul cobalto. Baixo arco peraltado figura o emblema do escudo de Oseira, con dous osos rampantes sobre o tronco dunha árbore de frondosa copa. O resto da superficie do albarelo decórase con líneas en zigzag de disposición horizontal, de tosco e desigual trazado. No borde hai un fileteado con raiado horizontal.

Orza con corpo globular e vinca curta. Decoración en azul cobalto, realzado polo verniz, presentando un motivo heráldico de escudo timbrado con coroa aberta con diademas e follas de acanto. No campo do escudo, cuartelado en cruz, figuran leóns rampantes e castelos. Na base da orza cartela epigráfica.

Tarro de botica en forma de albarelo. Paredes cilíndricas con estrechamiento no centro do corpo. Pé indicado e borde recto. Decoración en azul cobalto, escudo do mosteiro de Celanova baixo capelo, de inxenuo debuxo. No campo do escudo figura a cruz patada, atravesada polo báculo e a espada. O alfa semella, pola súa ubicación, o elemento de sustentación da cruz, localizándose a omega no centro da mesma. Motivos avultados baixan do timbre a ambos lados do escudo.

Albarelo con pé e boca indicados e corpo cilíndrico con estreitamento central. Vidrado branco con decoración en azul cobalto. Presenta o escudo do mosteiro de Montederramo con mitra no timbre e follas de acanto rodeando o escudo. No campo, dividido por banda axedrezada, mán sostendo o báculo e lises. Baixo o escudo, cartela epigráfica.

O alfinete (acus crinalis) ben sendo un pequeno cravo que nun extremo remata en punta e noutro en cabeza. Esta última pode ser cilíndrica, cónica, globular, fitomorfa, antropomorfa, etc. En ocasións presentan unha decoración baseada en motivos xeométricos con diferentes graos de complexidade. Este obxectos podían fabricarse con metal (bronce, ferro), óso, marfil ou madeira. No caso dos exemplares metálicos se recorría á técnica de fundición, en moldes, mediante o proceso da cera perdida. Os alfinetes do mundo castrexo e galaico-romano adoitan ser longos e resistentes e case todos os coñecidos fixéronse en bronce.

O seu uso era diverso. Se utilizaban como suxeición de complicados peiteados con moño, para diversos pasos no salón de peiteado, para perfumarse e incluso, as máis largas, as mulleres os empregaban como arma.

Nos textos clásicos ao fabricante de alfinetes coñécese cós nomes de «acuarius» ou «acutarius».