Fragmento de folla laminar medial truncada nos seus extremos e con ausencia de córtex. A morfoloxía xeral é trapezoidal, con sección triangular e perfil convexo, contando con aresta/crista central asimétrica con respecto aos fíos laterais. As fracturas con características pouco diagnósticas tanto no extremo estreito como nos gumes laterais.

Punta de base triangular con aletas, con plano fondo, bifacial e total. Lados rectilíneos tanto no corpo como na base. Bordos converxentes, recto-cóncavos; base lingüeta, convexa (moi denticulada), sección disimétrica. Índices: IL. 1,55 (media), ILB. 4,25 (corta), IE. 4,50 (media). Retoque de amplitude profunda, posición bifacial, delineación denticulada simple, modo simple, plano e cubrinte.

Fragmento de lámina de sección trapezoidal e perfil recto-convexo. Non presenta bulbo pero si dos restos das ondas de percusión da zona bulbar. Na cara dorsal presenta dúas nervaduras paralelas que se unen no extremo distal da peza, e na cara ventral presenta ondas de percusión pouco destacadas. As fracturas son proximais e as alteracións que se observan en ámbolos dous gumes das as caras ventral e dorsal son de microlascados concoidais. Por último a superficie xeral é lisa de cor cincenta con motas brancas e brillo sedoso.

A peza conservase completa salvo por dúas escoriacións na zona activa dunha das caras e no fío. A morfoloxía xeral da peza é de tendencia trapezoidal, con sección lateral rectangular, e cara convexa e irregular. Os lados do machado son semirectos, con arestas converxentes curvas, inda que ambas sexan lixeiramente asimétricas. No caso da zona activa e o fío a forma é de tendencia convexa-simétrica. Na vista lateral do lado proximal advírtese que este está truncado, sendo recto na vista frontal. Entre a zona distal e a medial presenta un levantamento concoidal orientado transversalmente ao eixo da peza, que podería ser consecuencia dun impacto por uso ou debido ás condicións de conservación e/ou manipulacións postdeposicionais. Na cara oposta é onde se detecta un maior aplanamento. Nesta mesma cara presenta alteracións na pátina de envellecemento, con falta de material que xunto coas mencionadas escoriacións leva a falar dun patente desgaste. A superficie é opaca, e está puída integramente salvo nos casos citados, amosando un tenue brillo, xunto cunha textura fibrosa con cores de tonalidades escuras (azuis, cincentas e marróns). Índices: IL. 1,60, IA. 1,03, IE. 0,56. Machado tipo II.

A peza non conservou a parte do extremo proximal, polo que as súas características xerais só se poden describir parcialmente. A morfoloxía xeral da peza é de tendencia trapezoidal, con seccións laterais elipsoides, e cara parcialmente recta, irregular e con rebaixes laterais convexos moi pronunciados. Os lados do machado son lixeiramente convexos, con arestas converxentes asimétricas. No caso da zona activa e o fío a forma é convexa-simétrica, inda que ambas sexan lixeiramente asimétricas. Na zona proximal presenta un levantamento concoidal orientado de maneira paralela ao eixo da peza, que podería ser parte da preparación para o enmangue desta, coincidindo co maior aplanamento desta mesma cara. As alteracións que presenta son unha pátina de envellecemento e unhas fisuras no gume que nos leva a falar dun corte cun patente desgaste. A superficie é opaca, e está puída integramente, amosando un brillo sedoso, xunto cunha textura fibrosa e veada con cores de tonalidades diversas (granates, salmón, cincento e branca).

A peza forma parte dun obxeto puído do que só se conservou a zona activa polo que os seus aspectos xerais só se poden describir parcialmente. A morfoloxía xeral é de tendencia trapezoidal cunha zona activa convexo-simétrica irregular, caras rectas, lados recto-convexos, arestas paralelas asimétricas, un fío rectilíneo e seccións transversais eliptico-rectanguales. A peza tamén amosa un desgaste con pequenas fracturas no fío e o corte truncado na súa eventual unión coa zona proximal. O acabado é puído moi coidado que só se amosa irregular nas caras principais onde se pode observar un piqueteado irregular. O brillo é sedoso e as cores van dende a negra á beixe escura.

A peza amosa un espesor fino e unha morfoloxía de tendencia xeral trapezoidal. A súa sección lateral é biconvexa, a cara lixeiramente convexa, os lados lineais con arestas converxentes curvas, o fío é convexo-simétrico, a zona activa convexa e lixeiramente asimétrica, que no caso da vista cenital do extremo proximal ou talón é redondeada e con certo apuntamento que se manifesta mais acentuado na vista de perfil.

A peza presenta unha fractura nun dos ángulos do gume no extremo distal. O puído é integral e afecta á totalidade da súa superficie. No tocante ao aspecto, trátase dunha materia prima opaca, de textura fibrosa con vetas nas que as tonalidades predominantes son as cores claras (brancas, cincentas, beixes e amarelas) e brillo sedoso.

A morfoloxía xeral é subtriangular cunha zona activa tipo gobia, caras asimétricas (unha convexa e outra de tendencia recta), lados convexos e arestas converxentes curvas. O extremo distal amosa un fío convexo-simétrico. No caso do extremo proximal o talón amosa unha vista cenital e lateral convexas inda que lixeiramente apuntadas. O macrodesgaste é o propio da manipulación postdeposicional da peza, que se fai patente en rabuños que permiten observar a cor natural da materia prima baixo a pátina de envellecemento. Esta superficie é opaca e, salvo nos laterais, o puído ten unha extensión moi regular que amosa un brillo sedoso xunto cunha textura fibrosa de cores escuras (azuis, cincentas e marróns escura). A diferente morfoloxía das caras podería estar en relación co tipo de mango, é dicir coa función, a ergonomía e a cinemática da gobia.

Pequeno anel (anulus) de ouro con caracteres gravados en excelente estado de conservación. O aro propiamente dito non é uniforme, pois na súa parte máis estreita mide 2 mm e na máis ancha 8 mm. A ambos lados da chapa o aro se adorna cunhas rañuras converxentes. Na chapa ovalada aparecen gravadas unas letras de difícil interpretación que quizás se referisen a o seu propietario. Na primeira liña se lee P·I e na segunda A·C, ambas aparecen separadas por una liña recta.

Dadas as súas pequenas dimensións, probablemente esta xoia pertenceu a un neno.

Broche de cinto de placa ríxida, de forma de cruz. Parte posterior con tres enganches para a correa; os tres, rotos, e un orificio central para remache de suxeición. Nun dos extremos presenta dous orificios (machucados) para o enganche da charnela.