Peza do mes

Coincidindo co aniversario do nacemento do Padre Feijoo en Casdemiro, Ourense, o 8 de outubro de 1676, preséntase a Peza do Mes cun estudio da súa Folla de Grao. A importancia desta folla reside en ser o primeiro documento impreso da obra dun home do que, tan só ao longo do século XVIII -segundo Marañón- chegaron a imprimirse 420 mil volumes. Xa no ano 1786 fixéranse 200 reedicións.

A cista da Forxa e o enxoval que contiña, foi achado de maneira casual por don Secundino Vieito Tarrazo, veciño do lugar, nunha leira da súa propiedade en 1995 e depositada no Museo. Probablemente sexa unha cista de inhumación e, dadas as dimensións, o cadáver tería que estar en posición flexionada. No seu interior recolléronse os fragmentos de catro recipientes cerámicos de perfil troncocónico e fondo plano; dous conservaban a asa. Un deles foi analizado, obténdose unha cronoloxía de 1746-1523 a. C.

A colección de armas, formada nos primeiros anos de vida do Museo polos membros da Comisión de Monumentos, mostra, unha vez máis, a diversidade das súas coleccións e a evolución dos gustos á hora de crealas.

Os bens arqueolóxicos, en maior ou menor medida, axúdannos a achegarnos á vida dos nosos antepasados, neste caso, a un aspecto moi humano da vida dos soldados romanos: o xogo.

Colección de debuxos realizados a tinta sobre papel, doados ao Museo por José Manuel Valencia Sotelo. Están datados e asinados polos seus autores: Vicente Risco, Ernesto Gómez del Valle, Florentino López Cuevillas, Virxilio, Failde, Prego, Camilo José Cela, José Luis López Cid e Conde Corbal. Realizados entre 1954 e 1960 cando estes amigos -escritores, periodistas, pintores, escultores…-  se reunían á hora do café no faladoiro do “Hotel Parque”.

Prancha calcográfica coa imaxe do Santo Cristo de Ourense, aberta en Madrid por IOAN PEREZ en 1743 segundo consta na borrosa inscrición que figura na parte inferior.

Trátase da lámina ou matriz que serviu para a realización de estampas coa venerada imaxe no século XVIII, no momento de maior desenvolvemento e difusión da estampa de devoción popular.

A ermida da Nosa Señora do Posío formaba parte da paisaxe dos arrabaldes da cidade de Ourense, no lugar do mesmo nome. Con intensa vida e finalidades que as veces escapaban do relixioso, desapareceu no século XIX. Como testemuño físico da súa existencia consérvase hoxe no Museo Arqueolóxico Provincial de Ourense esta peza.

O vaso atopado recentemente nunha cova do lugar de Pardollán, no concello de Rubiá de Valdeorras (Ourense), nas abas orientais da Serra da Enciña da Lastra, contextualízase arqueoloxicamente na ocupación das covas cársticas das serras orientais de Galicia durante a Idade do Bronce, e a súa recuperación e ingreso no Museo débese ao grupo de espeleoloxía «Águilas Verdes». Estamos diante, como en tantas ocasións, dun achado fortuíto, valioso por ter sido recuperado para o noso patrimonio arqueolóxico.

Conxunto de cinco pesos elaborados en chumbo, cuxas dimensións varían entre os 3 e os 3,4 cm de lonxitude, 1,4 e 1,6 cm de largo, 1,2 e 1,4 cm de grosor e os 0,4 e 0,6 cm de diámetro do orificio interno. O peso oscila entre 24,8 e 28,4 g. Todas as súas características permiten incluílas entre as pesas de chumbo ocas, elaboradas a partir dunha lámina dobrada sobre sí mesma xerando unha sección en U. Os pesos de chumbo están ben documentados na Península Ibérica, sendo os máis antigos os procedentes de factorías púnicas.

As pezas que nos ocupan son tres picos camposanquenses que proceden dos achados fortuítos da zona litoral de Oia (Pontevedra), recollidos en superficie no primeiro terzo do século XX e ingresados pola Comisión Provincial de Monumentos no fondo do Museo Arqueolóxico Provincial de Ourense.

Todos eles son cuarcitas de erosión e puimento mariño. Talláronse unifacialmente, de forma ruda e con percusor duro. Os tres amosan sinais de rodamento e non amosan pegadas de ter sido enmangados.

Esta representación non forma parte das secuencias habituais da vida de San Bieito pois este é un episodio da vida do Santo relacionado coa fundación de novos mosteiros, atendendo a que o santo abade bendice coa mán dereita e parece entregar o báculo, que sostén na esquerda, ao monxe que o recibe axeonllado. Á cerimonia desenvólvese na porta da igrexa, flanqueda de senllas columnas, que enmarcan ao santo. Un grupo de monxes acompaña ao que recibe o báculo, e outro se difumina no interior da igrexa.

As cerámicas de mesa romanas foron e son na actualidade un dos instrumentos máis importantes cos que conta o arqueólogo para datar as unidades estratigráficas resultantes de toda escavación e entre elas, dentro da cerámica fina, foi sen dúbida a terra sigillata a que tivo unha maior implantación.