Peza do mes

Conxunto de cinco pesos elaborados en chumbo, cuxas dimensións varían entre os 3 e os 3,4 cm de lonxitude, 1,4 e 1,6 cm de largo, 1,2 e 1,4 cm de grosor e os 0,4 e 0,6 cm de diámetro do orificio interno. O peso oscila entre 24,8 e 28,4 g. Todas as súas características permiten incluílas entre as pesas de chumbo ocas, elaboradas a partir dunha lámina dobrada sobre sí mesma xerando unha sección en U. Os pesos de chumbo están ben documentados na Península Ibérica, sendo os máis antigos os procedentes de factorías púnicas.

As pezas que nos ocupan son tres picos camposanquenses que proceden dos achados fortuítos da zona litoral de Oia (Pontevedra), recollidos en superficie no primeiro terzo do século XX e ingresados pola Comisión Provincial de Monumentos no fondo do Museo Arqueolóxico Provincial de Ourense.

Todos eles son cuarcitas de erosión e puimento mariño. Talláronse unifacialmente, de forma ruda e con percusor duro. Os tres amosan sinais de rodamento e non amosan pegadas de ter sido enmangados.

Esta representación non forma parte das secuencias habituais da vida de San Bieito pois este é un episodio da vida do Santo relacionado coa fundación de novos mosteiros, atendendo a que o santo abade bendice coa mán dereita e parece entregar o báculo, que sostén na esquerda, ao monxe que o recibe axeonllado. Á cerimonia desenvólvese na porta da igrexa, flanqueda de senllas columnas, que enmarcan ao santo. Un grupo de monxes acompaña ao que recibe o báculo, e outro se difumina no interior da igrexa.

As cerámicas de mesa romanas foron e son na actualidade un dos instrumentos máis importantes cos que conta o arqueólogo para datar as unidades estratigráficas resultantes de toda escavación e entre elas, dentro da cerámica fina, foi sen dúbida a terra sigillata a que tivo unha maior implantación.

A “Peza do mes” que presentamos parte dos resultados dos traballos, e dos achados materiais das prospeccións e escavacións arqueolóxicas, que o enxeñeiro M. Díez Sanjurjo realizou nos concellos do Carballiño, Cea e Vilamarín. Estas pezas representan un fito histórico para o coñecemento dos enxovais funerarios megalíticos máis interesantes da Prehistoria Recente na provincia de Ourense.

Variatio ou interpretación do Rei David da portada das Praterías, realizada por un mestre canteiro. O rei aparece sentado, toucado, vestido con túnica e manto e tocando unha giga ou vihuela de tres cordas.

A peza procede de Santa María de Covas, concello de San Cristovo de Cea, e foi salvada do espolio por don Xesús Ferro Couselo en 1972.

Entrañable retrato do poeta e dramaturgo Alfredo Nan de Allariz, caricaturizado como gaiteiro, enarborando a bandeira galega e cun pé en Galicia e outro en Cuba.

Arredor de 1930, Jesús Soria decorou as paredes da súa casa no barrio de O Couto con preciosos murais nos que, coa súa mestría coma debuxante, narra fermosas escenas bucólicas de caza e de figuras femininas portando manxares ou recollendo flores.

Nas excavacións realizadas no xacemento arqueolóxico chamado Coto do Mosteiro, situado nun outeiro dominante a 4.5 km da vila ourensá do Carballiño, de todos os materiais recuperados, o que máis chamou a atención no seu momento, foi a gran cantidade de moldes de arxila para facer obxectos metálicos. Entre os fragmentos recuperados pódense distinguir moldes para elaboración de alfinetes (prendedores de roupas ou cabelos) con cabeza máis ou menos decorada. Polo material recuperado ó que se asocian estes moldes, cronoloxicamente situaríanse no século I a.C.

Esta escultura de factura gótica situábase en Mariñamansa, ás aforas da cidade de Ourense, nun cruceiro coñecido como Cruz de Santa Eufemia. Datable nos inicios do século XIV, é testemuño do culto á mártir Santa Eufemia e da súa importancia na cidade de Ourense, sendo así mesmo unha das máis antigas manifestacións dos cruceiros conservados.

Dous obxectos procedentes de xacementos arqueolóxicos diferentes, pero pertencentes a un mesmo contexto cultural e complementarios desde o punto de vista funcional, constitúen a peza deste mes. Son dous fragmentos de vidro, un corresponde a un ungüentario tubular e o outro a un axitador de perfume, ámbolos dous relacionados co mundo da cosmética e da fragancia.

O micrólito adoita ser definido como unha peza de equipamento dos cazadores da Europa posglaciar en forma de obxectos líticos confeccionados a partir de laminiñas, cunha dimensión maior límite, aproximada, de 2,5 cm e que só poden ter utilidade mangados, sobre todo en arpóns de pesca  e en puntas de frecha.