Busca

Entre os ricos e variados fondos do Museo figura esta escultura en madeira policromada ingresada no século pasado pola Comisión Provincial de Monumentos de Orense para a Sección de Bellas Artes.

O lugar no que apareceu a estela, situado no límite SW do concello de Castrelo do Val, xa raiando con Verín e Monterrei, é coñecido como Pedra Alta. O topónimo evidencia que a peza estivo fincada e ergueita neste lugar desde hai moito tempo, probablemente desde época prehistórica. Neste sentido hai que recordar que outro tipo de pedras fincadas –caso da Pedra Alta da Limia por exemplo– serviron de referencia física para a sinalización de recursos, asentamentos e necrópoles ao longo da Prehistoria e para definir o límite de coutos e xurisdicións durante a Idade Media e a Idade Moderna.

Dous obxectos procedentes de xacementos arqueolóxicos diferentes, pero pertencentes a un mesmo contexto cultural e complementarios desde o punto de vista funcional, constitúen a peza deste mes. Son dous fragmentos de vidro, un corresponde a un ungüentario tubular e o outro a un axitador de perfume, ámbolos dous relacionados co mundo da cosmética e da fragancia.

O micrólito adoita ser definido como unha peza de equipamento dos cazadores da Europa posglaciar en forma de obxectos líticos confeccionados a partir de laminiñas, cunha dimensión maior límite, aproximada, de 2,5 cm e que só poden ter utilidade mangados, sobre todo en arpóns de pesca  e en puntas de frecha.

Presentación da “Peza do mes” coa utilización de novas tecnoloxías aplicadas á investigación e á presentación o venres día 18 ás 20 h. na Sala de exposicións de San Francisco no marco do Día Internacional dos Museos. Entrada libre.

A mirada minuciosa, a amplitude da perspectiva, o soporte e a técnica empregada son os que nos fixeron vincular esta obra coa xa presentada Ponte de Ourense de Antonio Cendón, asinada, o que non acontece con esta Vista xeral de Ourense nin coa outra paisaxe urbana das coleccións do Museo, unha Vista da Catedral coa súa torre, no estado anterior ás obras de consolidación, traballo para o que fixo unha proposta o pai deste noso artista, Juan Cendón.

A colección de armas, formada nos primeiros anos de vida do Museo polos membros da Comisión de Monumentos, mostra, unha vez máis, a diversidade das súas coleccións e a evolución dos gustos á hora de crealas.

A cista da Forxa e o enxoval que contiña, foi achado de maneira casual por don Secundino Vieito Tarrazo, veciño do lugar, nunha leira da súa propiedade en 1995 e depositada no Museo. Probablemente sexa unha cista de inhumación e, dadas as dimensións, o cadáver tería que estar en posición flexionada. No seu interior recolléronse os fragmentos de catro recipientes cerámicos de perfil troncocónico e fondo plano; dous conservaban a asa. Un deles foi analizado, obténdose unha cronoloxía de 1746-1523 a. C.

Da peza do mes, positivo sobre papel «Valca» de 18,5 x 11,5 cm, con marxe branca de 1 mm, reproducindo a fonte de El Bosque no Xardín do Posío, descoñecemos a data exacta de ingreso no Museo, así como o seu doador e mesmo a data na que foi tomada. Polo tipo de vexetación, indumentaria do neno que se asoma ao peitoril da fonte e data do seu traslado calculamos a súa toma entre 1950 e 1968.

Só está clara a súa autoría: «A. Pacheco» (sinatura no ángulo superior dereito).

Unha das características máis sobresaíntes da civilización romana é o uso da escritura, en diferentes soportes e con diferentes instrumentos. Na súa expansión, os romanos, integraron outras culturas con linguas e alfabetos diferentes, pero paulatinamente foise impoñendo en todos os territorios o alfabeto latino e a lingua latina, e con eles a utilización da escritura como vehículo de comunicación.

Prancha calcográfica coa imaxe do Santo Cristo de Ourense, aberta en Madrid por IOAN PEREZ en 1743 segundo consta na borrosa inscrición que figura na parte inferior.

Trátase da lámina ou matriz que serviu para a realización de estampas coa venerada imaxe no século XVIII, no momento de maior desenvolvemento e difusión da estampa de devoción popular.

O vaso atopado recentemente nunha cova do lugar de Pardollán, no concello de Rubiá de Valdeorras (Ourense), nas abas orientais da Serra da Enciña da Lastra, contextualízase arqueoloxicamente na ocupación das covas cársticas das serras orientais de Galicia durante a Idade do Bronce, e a súa recuperación e ingreso no Museo débese ao grupo de espeleoloxía «Águilas Verdes». Estamos diante, como en tantas ocasións, dun achado fortuíto, valioso por ter sido recuperado para o noso patrimonio arqueolóxico.

Os bens arqueolóxicos, en maior ou menor medida, axúdannos a achegarnos á vida dos nosos antepasados, neste caso, a un aspecto moi humano da vida dos soldados romanos: o xogo.

Colección de debuxos realizados a tinta sobre papel, doados ao Museo por José Manuel Valencia Sotelo. Están datados e asinados polos seus autores: Vicente Risco, Ernesto Gómez del Valle, Florentino López Cuevillas, Virxilio, Failde, Prego, Camilo José Cela, José Luis López Cid e Conde Corbal. Realizados entre 1954 e 1960 cando estes amigos -escritores, periodistas, pintores, escultores…-  se reunían á hora do café no faladoiro do “Hotel Parque”.

Coincidindo co aniversario do nacemento do Padre Feijoo en Casdemiro, Ourense, o 8 de outubro de 1676, preséntase a Peza do Mes cun estudio da súa Folla de Grao. A importancia desta folla reside en ser o primeiro documento impreso da obra dun home do que, tan só ao longo do século XVIII -segundo Marañón- chegaron a imprimirse 420 mil volumes. Xa no ano 1786 fixéranse 200 reedicións.

O retrato de Juan Manuel Paz Novoa foi pintado en 1868 en Santiago de Compostela xa que así asina e data o lenzo o autor, J. M. Salgado Rodríguez. É un retrato de busto, de pequenas dimensións e formato ovalado, algo habitual no arquetipo de retrato burgués galego do romanticismo, no que Paz é retratado á idade de vinte e nove anos coa medalla de catedrático sobre o peito.

A palabra biblia provén do grego βιβλίων, que significa libro. Ademais, e isto é importante, o valor dunha obra, sobre todo no mundo globalizado e plurilingüe no que nos atopamos, vese no seu número de traducións, e esta obra é a máis traducida. Hai múltiples razóns: como libro de historia, de oración ou de poesía de meditación (salmos). É dicir, moitas facianas para un só libro.

O broche de cinto que presentamos apareceu no transcurso dos traballos arqueolóxicos levados a cabo polo Grupo de Investigación en Arqueoloxía da Paisaxe da Universidade de Santiago de Compostela (GIArPa-USC) no xacemento das Pereiras, no termo municipal de Amoeiro (Ourense).