Busca

A peza deste mes, coa que pechamos o ano 2011, está representada por un conxunto de elementos de sítulas, entre as que destacan dúas practicamente enteiras, procedentes de diferentes campañas e áreas do Conxunto Arqueolóxico-Natural de Santomé.

A peza que hoxe nos ocupa trátase dun canto rodado, ovalado, case circular, de 76 x 67 mm, aplanado, cun grosor máximo de 30 mm e un peso de 202,2 gr. É de cuarcita gris, de gran fino. Sobre os extremos do eixe maior presenta extraccións, realizadas con percusor duro, dous en cada extremo, en forma de lascas duns 25-30 mm, asimétricas nun deles, que producen a ambos os dous lados do artefacto unhas marcas. A peza foi achada en superficie o 17-VIII- 1975, xunto a varias decenas similares e numerosos picos “camposanquienses”, na praia interior de Camposancos, A Guarda (Pontevedra).

O Museo Arqueolóxico provincial de Ourense ten unha especial dedicación cara aos documentos relacionados coa propia historia do núcleo onde ten a súa sede, ata o punto de que no seu proxecto museolóxico un dos eixes de articulación é a historia da cidade, a carón dos da historia do edificio e a do ámbito territorial da Provincia ao longo dos tempos.

O Tratado de Arquitectura de Sebastián Serlio, tamén coñecido como Sete libros de Arquitectura, do que a biblioteca do Museo Arqueolóxico ten un exemplar do Libro Terceiro e outro do Libro Primeiro e Segundo, foi unha obra de referencia excepcional para os arquitectos durante séculos. No momento da súa publicación foi recibido como o necesario manual ilustrado práctico, didáctico e con numerosos exemplos que facilitaban a comprensión do exposto, presentado de maneira concisa e breve.

Esta cruz procesional, realizada en bronce na segunda metade do século XVI, estaba destinada a cubrir as necesidades cotiás do culto divino dunha freguesía que descoñecemos. Segue o tipo máis característico do Renacemento, en forma de cruz latina de brazos lixeiramente abalaustrados e decoración a candelieri. Ingresou no museo a través da Comisión Provincial de Monumentos de Ourense.

Esta obra é unha das pezas senlleiras da colección de Belas Artes do Museo e un dos cadros máis coñecidos, reproducidos e aprezados no conxunto da produción do seu autor, o pintor ourensán e membro da Xeración Doente, Ramón Parada Justel (1871-1902).

Entre os ricos e variados fondos do Museo figura esta escultura en madeira policromada ingresada no século pasado pola Comisión Provincial de Monumentos de Orense para a Sección de Bellas Artes.

O lugar no que apareceu a estela, situado no límite SW do concello de Castrelo do Val, xa raiando con Verín e Monterrei, é coñecido como Pedra Alta. O topónimo evidencia que a peza estivo fincada e ergueita neste lugar desde hai moito tempo, probablemente desde época prehistórica. Neste sentido hai que recordar que outro tipo de pedras fincadas –caso da Pedra Alta da Limia por exemplo– serviron de referencia física para a sinalización de recursos, asentamentos e necrópoles ao longo da Prehistoria e para definir o límite de coutos e xurisdicións durante a Idade Media e a Idade Moderna.

Dous obxectos procedentes de xacementos arqueolóxicos diferentes, pero pertencentes a un mesmo contexto cultural e complementarios desde o punto de vista funcional, constitúen a peza deste mes. Son dous fragmentos de vidro, un corresponde a un ungüentario tubular e o outro a un axitador de perfume, ámbolos dous relacionados co mundo da cosmética e da fragancia.

O micrólito adoita ser definido como unha peza de equipamento dos cazadores da Europa posglaciar en forma de obxectos líticos confeccionados a partir de laminiñas, cunha dimensión maior límite, aproximada, de 2,5 cm e que só poden ter utilidade mangados, sobre todo en arpóns de pesca  e en puntas de frecha.

Presentación da “Peza do mes” coa utilización de novas tecnoloxías aplicadas á investigación e á presentación o venres día 18 ás 20 h. na Sala de exposicións de San Francisco no marco do Día Internacional dos Museos. Entrada libre.

A mirada minuciosa, a amplitude da perspectiva, o soporte e a técnica empregada son os que nos fixeron vincular esta obra coa xa presentada Ponte de Ourense de Antonio Cendón, asinada, o que non acontece con esta Vista xeral de Ourense nin coa outra paisaxe urbana das coleccións do Museo, unha Vista da Catedral coa súa torre, no estado anterior ás obras de consolidación, traballo para o que fixo unha proposta o pai deste noso artista, Juan Cendón.

A colección de armas, formada nos primeiros anos de vida do Museo polos membros da Comisión de Monumentos, mostra, unha vez máis, a diversidade das súas coleccións e a evolución dos gustos á hora de crealas.

A cista da Forxa e o enxoval que contiña, foi achado de maneira casual por don Secundino Vieito Tarrazo, veciño do lugar, nunha leira da súa propiedade en 1995 e depositada no Museo. Probablemente sexa unha cista de inhumación e, dadas as dimensións, o cadáver tería que estar en posición flexionada. No seu interior recolléronse os fragmentos de catro recipientes cerámicos de perfil troncocónico e fondo plano; dous conservaban a asa. Un deles foi analizado, obténdose unha cronoloxía de 1746-1523 a. C.