Busca

Porcelanas chinesas tipo carraca e imari dos séculos XVI e XVIII recuperadas nas escavacións realizadas no edificio do Museo, solar das Torres, Pazos e Curral do Bispo de Ourense, na primeira década do século XXI para adaptalo a novas necesidades museográficas. Materiais, que xunto con outros, están a contribuír ao coñecemento dos patróns de uso-consumo de bens de importación por parte da sociedade ourensá ao longo da Idade Moderna.

Un acubillo é un conxunto de pezas reunidas de xeito intencionado que foron escondidas polo seu dono e nunca as recuperaría, chegando así ata a nós. Este tipo de conxuntos poden ser de distintos tamaños e composicións, orixinados por motivos de aforro ou dunha tesaurizacion e agóchanse nun momento de perigo, inestabilidade, crise social ou por outras situacións.

A Dona do Museo habitou nel dende que se expuxo hai máis de cinco décadas; quedou na escaleira ao xeito dunha Vitoria de Samotracia que tanto impresionou a Acisclo e vai ser fonte de inspiración nas súas obras posteriores, neses fermosos torsos de terracota nos que recolle a tradición mediterránea.

A Peza do mes de maio é un positivo coloreado á man de tamaño de tarxeta postal (8’5 x 13’5 cm) do que hai outra copia igual en branco e negro. Ambas as dúas foron adquiridas en 2014 por Fernando del Río a coleccionistas de Barcelona e Sabadell, e foron depositadas no Museo Arqueolóxico Provincial de Ourense. Forman parte dunha serie publicada por Ed. Arribas (núm. 52 – Ourense) e postas en circulación postal na década dos 50.

Aquae Querquennae atópase no NW da antiga Hispania, concretamente na actual provincia de Ourense, ocupando terras que pertencen a dous concellos: Bande e Muíños.

O campamento militar está nas inmediacións da Vía XVIII do Itinerario de Antonino que unía as localidades de Braga-Bracara Augusta- e Astorga -Asturica Augusta-, capitais de senllos conventos xurídicos, seguindo o percorrido máis curto que cruzaba a provincia de Ourense en sentido SE-NE. A calzada e o campamento datan dos primeiros momentos da dinastía flavia.

O Castro da Saceda sitúase aos pés da Serra do Larouco, a escasos 500 metros da pequena poboación do mesmo nome, no concello de Cualedro (Ourense).

Durante os seus anos de estudante, Parada Justel fará frecuentes visitas ás salas do Museo do Prado onde realiza diversas copias que podemos seguir a través dos Libros de Copistas do propio museo. O sistema de ensino entendía que o estudo dos antigos mestres era fundamental para a formación dos xoves estudantes e o Museo do Prado, coas súas extraordinarias coleccións, brindáballes a oportunidade de coñecer e copiar de modo directo as obras dos grandes artistas do pasado.

Na Galicia da segunda metade do século XIX ten lugar unha efervescencia da imprenta da que a provincia de Ourense e a súa capital non van ser unha excepción. No marco daquel entusiasmo impresor El Gracioso non foi senón unha curiosidade, un paradoxo. Aínda así, estamos ante unha publicación sorprendente por unha serie de particularidades entre as que están o seu contido extravagante, o descoñecer a tirada –que podería ter sido duns poucos exemplares, sen que poidamos cuantificalos exactamente– ou ignorar as datas exactas de publicación.

En España para equiparar a artillaría co resto das potencias europeas dispúxose cara a 1858 que as Fábricas de Artillaría de Trubia e Sevilla realizasen probas, supervisadas polos xenerais Elorza e Domínguez, con canóns raiados tanto de bronce como de ferro.

Cunca de terra sigillata marmorata da forma Drag. 29, con bordo aberto e carena ben marcada. O bordo está conformado externamente por tres elementos: labio e moldura decorada con rodiña, con acanaladuras, e moldura tamén decorada con rodiña, levando tamén internamente unha acanaladura. Segue unha ringleira de perlas, ben marcadas, dando paso a unha decoración disposta en dous frisos: no superior presenta unha sucesión de grilandas compostas por tallos e rematadas por motivos florais, nun dos lados, e no inferior, óvalos de cabeza semicircular e nervios no perímetro externo.

Esta fotografía, estudiada por Vicente Rodríguez Gracia, é a copia dunha placa de cristal realizada no primeiro terzo do século pasado na Alameda do Concello. Forma parte dunha extensa colección, rescatada por Fernando del Río nos anos 80 e que foi doada por D. Pablo García Vázquez aos fondos do Museo. A colección componse de numerosas placas de cristal tomadas cunha ICA «Ideal», con obxectivo TESA, de fabricación alemana, que foron realizadas e reveladas polo Dr. García Pérez (médico cirurxán do Hospital Provincial de Ourense), pai do doador.

A necrópole megalítica «Outeiro de Cavaladre» localízase nas terras centrais do val do Salas, concello de Muíños e provincia de Ourense. Estes catorce monumentos forman parte dun nutrido conxunto de sartegos megalíticos erixidos moi cerca do leito do río. Non lonxe de Outeiro de Cavaladre esténdense as de «Veiga de Maus de Salas» e «Veiga de Requiás», que superan o medio centenar de monumentos se temos en conta os que poden permanecer somerxidos baixo as augas do encoro ou outros emprazamentos illados que comunican o val cos cumios e divisorias de augas próximas.

A obra que traemos aquí é unha tradución ao latín dos salmos. A encadernación faise en pel marrón e tiña pechaduras, hoxe perdidas. No corte dianteiro porta a anotación manuscrita: TITELMANS IN PS[almos] e no lombo: A/126, que se correspondería co autor, título e número de andel. As medidas son 33 cm de longo, por 21 cm de largo e 5 cm de grosor.

O campamento de Aquae Querquennae atópase no NW da antiga Hispania, concretamente na actual provincia de Ourense, dentro da comarca da Baixa Limia. O recinto identifícase cun forte permanente (castra stativa) de planta rectangular que estivo ocupado pola Cohors III: unha unidade militar dependente da Legio VII Gemina que tiña o seu acuartelamento na cidade de León.

Estes dous recipientes foron atopados polos espeleólogos do Clube Espeleolóxico Mauxo de Vigo, nas grechas dunha penedía granítica sita no lugar de Grobas no Penedo, parroquia de Santiago de Partovia (O Carballiño). O contexto é, por tanto, o agochamento de vasos cerámicos enteiros en espazos que, polas súas características e localización, resultan inhábiles para calquera actividade humana que non fose afastar intencionalmente obxectos do ámbito do cotián.

A elección da presente peza ten por obxecto dar a coñecer, con carácter eminentemente divulgativo, as escavacións realizadas no xacemento arqueolóxico de santa Catarina de Reza Vella ou da veiga de Reça, topónimo coa que aparece citada na documentación alto medieval a contorna da capela homónima. O lugar, situado ao sur e protexido do norte é propicio para hortas e cultivos, e vía natural de comunicación na marxe dereita do Miño, e, como virían a demostrar estes traballos, un dos berces da cidade de Ourense.

Os puñais de antenas, así denominados polas características prolongacións en que rematan as súas empuñaduras, son unha das pezas máis representativas da Idade do Ferro do noroeste peninsular. Na súa fabricación, como nun crisol, fusionaranse tradicións metalúrxicas de orixe mediterránea, atlántica e centroeuropea. O resultado é unha nova arma, froito da asimilación de influencias diversas, cunhas características propias que a converterán na arma castrexa por antonomasia.

O tesouriño de Calvos de Randín é un conxunto de tortas-lingote de prata de moi alta calidade, de probable importación do sur de España, ocultos no seu día, en plena cultura castrexa, entre os anos 213 e 88 a.C., cun alto valor económico, cunha función primaria vinculada á ourivería e unha posible secundaria pre-monetaria.

A peza obxecto de análise documentouse na campaña de escavación realizada no ano 2003 no recinto superior do castro do Conxunto Arqueolóxico-Natural de Santomé onde se descubriu o muíño, asociado a outro de características semellantes xunto a unha gran cantidade de fragmentos cerámicos que despois do proceso de restauración se concretaron en catro recipientes que funcionarían como grandes contedores, previsiblemente de cereais.

Esta zanfona (inv. CE000690) foi doada por Faustino Santalices Pérez (Bande, 1877 – Madrid, 1960) á Comisión Provincial de Monumentos en 1904.

Naquel momento o doador era un mozo de vinte e sete anos que había seis anos que comezara a súa colección de zanfonas, a primeira comprouna en 1898 e a do museo estaría tamén entre as súas adquisicións iniciais.